Είμαστε εδώ

Ο Αλέξης εκτελέστηκε.

Πήραμε αυθόρμητα τους δρόμους.

Εκεί όπου όλα μοιάζαν μάταια, η ανταρσία

ξέσπασε με τέτοια ένταση που δεν την είχαμε

φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μας όνειρά.

Κάποιος ανάμεσα στις φωτιές

και στους καπνούς των δακρυγόνων

το είπε: « μακάρι να κρατούσε για πάντα».

Από εκείνο το βράδυ, διαδηλώνουμε την οργή μας, συγκρουόμαστε,

μιλάμε τη γλώσσα της φωτιάς, μιλάμε τη γλώσσα της πέτρας.

Πίσω απ’ τα οδοφράγματα δεν είμαστε πια μόνοι,

αγαπιόμαστε, μισούμε, μοιραζόμαστε.

Ο ένας δίπλα στην άλλη, και η άλλη δίπλα στον έναν.

Οι κολασμένοι, οι καταραμένες, οι ονειροπόλοι, τα χαμένα παιδιά...

Μέχρι χθες ήμασταν ακόμη αόρατοι,

αποτραβηγμένες σε μια εσωτερική εξορία, πονεμένοι,

μοιρολάτρες, σιωπηρά απελπισμένοι,

χαμένες στη μοναξιά και τη μιζέρια της καθημερινότητας.

Κλεισμένοι στο κλουβί της συνήθειας.

Όπως τόσοι και τόσες που προτίμησαν αυτές τις μέρες

την εικόνα από το πρωτότυπο, τις ανέξοδες αναλύσεις, το βόλεμα.

Όσους ακόμη αφουγκράζονται, τους θέλουμε δίπλα μας στους δρόμους.

Δεν θέλουμε να ζούμε άλλο πια αδύναμοι,

βαρεθήκαμε να σιωπούμε και να σκύβουμε το κεφάλι,

δεν είμαστε εξαρτήματα για να εκτελούμε προκαθορισμένες λειτουργίες.

δεν έχουμε παραιτηθεί τελείως για να βουλιάζουμε

στις ασφαλείς διεξόδους της καταναλωτικής μιζέριας, του lifestyle,

της ξεφτίλας του καριερισμού, των ηρεμιστικών και της τηλεόρασης.

Δεν χωράμε σ’ έναν κόσμο που μας προγραμματίζει στην ανικανότητα,

τη συναισθηματική φτώχια, στις ενοχές, στον φόβο, στη μοναξιά.

Δεν είμαστε τίποτα, αλλά είμαστε εδώ

δεν είμαστε άνδρες, γυναίκες, μαθητές ή εργάτες

δεν έχουμε πατρίδα, εθνικότητα, ταυτότητα

Έχουμε όμως μνήμη που τα βράδια δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε.

Γιατί η κοινωνική ειρήνη είναι πόλεμος,

Γιατί η εθνική ενότητα είναι η ενότητα των δολοφόνων.

Πράττουμε, επικοινωνούμε, αισθανόμαστε,

σκεφτόμαστε. οργανωνόμαστε με τους κοντινούς μας.

έχουμε ένα ολόκληρο κόσμο να γκρεμίσουμε και να χτίσουμε

και αυτό δε θα μας το χαρίσει κανείς