Mail που λάβαμε

Αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να σκοτωθεί ένα παιδί για να πάρουν αυτή την εξέλιξη τα πράγματα. Γιατί τόσο καιρό που ζούμε μέσα στην καταπίεση, μέσα στον φόβο και την ρουτίνα δεν κάναμε κάτι, απλά ανεχόμασταν την όλη κατάσταση. Σκέφτομαι ότι ίσως αυτό να συνέβη γιατί είχαμε την "ζωή των ονείρων μας" σύμφωνα με τους εμπόρους καπιταλιστές. Είχαμε τα χιλιάδες καταστήματα που με τα ρούχα τους προσέφεραν λίγη χρυσόσκονη και γκλαμουριά στην ζωή μας, είχαμε τις δουλειές μας που παρότι 5 ημέρες δεν μας αφήναν να ζήσουμε ουσιαστικά, μας προσέφεραν ένα μισθό για να προλάβουμε να αγοράσουμε τον χαμένο χρόνο (κάτι που πολύ εύκολα κάναμε στα πολυκαταστήματα στα οποία δεν κουραζόμαστε καθόλου και έχουμε τα πάντα δίπλα μας), είχαμε τα Σάββατα που βγαίναμε στα in στέκια για ποτό και για να βρούμε τον γκόμενο/α της ζωής μας! Κι όλα αυτά τόσο απλά χωρίς κόπο χωρίς σκέψη για την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας. Άλλωστε σε αυτό το λούκι μπαίνουμε από τα φοιτητικά μας χρόνια. Το μονό που έχει σημασία είναι να πάμε εκδρομή στην Αράχοβα, να έχουμε καινούργια φιρμάτη τσάντα, καλές σημειώσεις ώστε να τελειώσουμε γρήγορα την σχολή και τραπέζι στο καλύτερο κλαμπ για το παρασκευοσαββατοκυριακο. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και είναι μόνο σημαντικός όταν ζεις με ένα συγκεκριμένο lifestyle! Ναι, δυστυχώς για πολλά άτομα η καθημερινότητα τους ήταν κάπως έτσι.....θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ακόμα μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό μοτίβο! Ελπίζω να καταλάβουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και να προχωρήσουμε στην κάλυψη τους. Μόνο τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι και ας μην έχουμε επώνυμη τσάντα, ή την τελευταία λέξη της μόδας!! Να υπάρχει αλληλεγγύη κι όχι ατομικισμός....

Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη.

Δυναμικά παιδιά μην αφήσουμε να χαθεί το μόνο όμορφο που υπάρχει στις ημέρες μας. Τις καταλήψεις και την ανάγκη για αγώνα

καλή συνέχεια

venceremos!!!!!