Λάβαμε μήνυμα...

Να κρατήσουμε τη φλόγα αναμμένη
Αυτός ο Δεκέμβρης έχει κάτι το διαφορετικό. Άφησε να κυλίσει από μέσα
του όσα για καιρό σιγοβράζανε. Οι αιτίες υπήρχαν και ήταν πολλές, το
ποτήρι είχε φτάσει μέχρι πάνω και το μόνο που έμενε ήταν να πέσει η
μοιραία σταγόνα. Άποψή μου είναι ότι ο κόσμος απέφευγε να δει τις
τόσες "σταγόνες" που καθημερινά έσταζαν. Τη φορά αυτή, όμως, δε θα
μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Όσο και να μην ήθελε να αντικρίσει την
αλήθεια, οι λόγοι είναι πολλοί και ασχέτως εάν δε μας βρίσκουν
σύμφωνοι μερικές φορές είναι και κατανοητοί, τούτη τη φορά ο δρόμος
δεν είχε γυρισμό. Έπρεπε να διαλέξει την πλευρά με την οποία θα ταχθεί
και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικό.

Δε θα σταθώ στο ρόλο που διαδραμάτισε ο "χώρος" όλο αυτό το διάστημα
αλλά στο τι κατά την άποψή μου θα πρέπει να γίνει από εδώ και στο
εξής. Αυτή η φλόγα θα πρέπει να μείνει αναμένει από τον "πυρσό" που ο
καθένας μας κρατά στο χέρι του. Απ' όπου κι αν βρίσκεται, με τον
οποιοδήποτε τρόπο κι εάν αυτός επιλέξει. Αυτή η ευκαιρία να
μεγαλώσουμε την ένταση της φωνής μας δε θα πρέπει να πάει χαμένη. Εγώ
βρίσκομαι σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπου τα γεγονότα έφτασαν μέσα
από τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Ακόμα κι αν πομπός υπήρξε το
γραφείο τύπου του κράτους μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν τσίμπησε. Ο
κόσμος καταλαβαίνει, όπως καταλάβαινε κι όλο αυτό τον καιρό που δεν
έκανε κάτι. Αυτό που έλειπε ήταν η "σπίθα" που θα οδηγήσει στην
έκρηξη. Από τη στιγμή που φτάσαμε στο σημερινό σημείο χρέος όλων μας,
περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια, είναι να
διατηρήσουμε τη φλόγα αναμμένη. Γνωρίζουμε πλέον ότι είμαστε πολλοί
κι ότι μπορούμε να γίνουμε ακόμα περισσότεροι. Υπάρχει ένα κομμάτι της
κοινωνίας που στάθηκε στο πλευρό μας όλο αυτό τον καιρό και το οποίο
είναι το μέλλον μας. Είναι οι εξεγερμένοι νεολαίοι. Ας μην το
απογοητεύσουμε, όπως και τους εαυτούς μας φυσικά.

Ο αγώνας συνεχίζεται...