Από Νάξο

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη δεν ήταν τυχαίο (ή ατυχές) γεγονός. Ήταν φυσικό επακόλουθο της συνεχώς αυξανόμενης κρατικής καταστολής ιδιαίτερα σε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης του συστήματος, όπου η φτώχεια και η ανεργία γιγαντώνονται, που οι κυβερνήσεις απροκάλυπτα χρηματοδοτούν τους τραπεζίτες, ενώ τα σκάνδαλα από το φαγοπότι των κυβερνώντων εγείρουν την μήνη των καταπιεσμένων.

Η αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση του συστήματος. Οι επιθέσεις της αστυνομίας ενάντια σε απεργούς και σε νεολαίους στις διαδηλώσεις, οι δολοφονίες και οι βασανισμοί μεταναστών, το δόγμα της μηδενικής ανοχής ήταν που έκανε το όπλο του ειδικού φρουρού να πυροβολήσει τον νεαρό Αλέξη.

Και αυτή η δολοφονία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Χιλιάδες κόσμος ξεχύθηκε αυθόρμητα στο δρόμο από το βράδυ του Σαββάτου και για πέντε ημέρες εξέφρασε την οργή του τόσο ενάντια στο συγκεκριμένο γεγονός όσο και συνολικά ενάντια στο σύστημα που τον καταπιέζει, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αλλά και στους εργασιακούς χώρους με τα εξαντλητικά ωράρια, τους χαμηλούς μισθούς, την ανασφάλιστη εργασία και τη συνεχή απειλή απόλυσης. Η οργή αυτή εκδηλώθηκε με συγκρούσεις σε όλη την Ελλάδα που απέδειξαν ότι η νεολαία δεν είναι απαθής και αποχαυνωμένη όπως θα ήθελαν ορισμένοι.

Ο αναμφισβήτητα εξεγερσιακός χαρακτήρας των κινητοποιήσεων στηλιτεύτηκε τόσο από τα κόμματα εξουσίας όσο και από τα ΜΜΕ. Παρά τη συνεχή προσπάθεια συκοφάντησης της αντίστασης, οι νεολαίοι συνεχίζουν επί ημέρες να κατεβαίνουν στο δρόμο υιοθετώντας δυναμικές μορφές δράσης που προκάλεσαν αρχικά αμηχανία στην κυβέρνηση και έπειτα παράλυση του κρατικού μηχανισμού.
Αυτό που ζήσαμε αυτές τις μέρες, όχι μόνο στις μητροπόλεις αλλά και σε μικρότερες πόλεις της επαρχίας, ήταν πράγματι πρωτόγνωρο και συγκλονιστικό. Μαθητές και νεολαίοι αυτοοργανωμένοι σε αυθόρμητες εκδηλώσεις κοινωνικής αντι-βίας επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα και δημόσια κτίρια.

Κάτι αντίστοιχο (τηρουμένων των αναλογιών) συνέβη και στη Νάξο, όπου μαθητές και όχι μόνο, βγήκαν στο δρόμο και με πορεία στο αστυνομικό τμήμα εξέφρασαν την αγανάκτησή τους φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής. Οι αστυνομικοί αντί να λουφάξουν μέσα στο τμήμα, παρατάχθηκαν ένοπλοι μπροστά απ’ αυτό με προκλητικό τρόπο. Τότε πετάχτηκαν αυγά από τους διαδηλωτές.

Η αστυνομία όμως στη συνέχεια επιχειρεί να τρομοκρατήσει τους μαθητές και τον κόσμο που συμμετείχε στην πρωτοφανή, για τα δεδομένα του νησιού, διαδήλωση και καλεί διαδηλωτές στο τμήμα προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει διώξεις. Οι μαζικές και δυναμικές αντιδράσεις έχουν ανησυχήσει όχι μόνο την αστυνομία αλλά και όλους εκείνους που επιθυμούν να χειραγωγούν, να διαμεσολαβούν ή και να καταστέλλουν οποιαδήποτε δίκαιη, μικρή ή μεγάλη, έκρηξη που διασαλεύει την τάξη της καθημερινής μιζέριας και απελπισίας. Αυτό που επίσης ανησυχεί τους νοσταλγούς της τάξης και της ασφάλειας είναι ότι για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο έχουμε τόσο διευρυμένη κοινωνική απονομιμοποίηση της αστυνομίας.
Αυτοί που σήμερα στη Νάξο μιλούν για υποκινούμενους μαθητές, για αλητήριες συμπεριφορές και στοχοποιούν όσους αγωνίζονται, ταυτίζονται με την αστυνομία και δεν αποτελούν απλά κοινωνική συντήρηση αλλά σύντομα θα μπουν στο κοινωνικό περιθώριο από τις ίδιες τις εξελίξεις.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου