για την αναλογία:

‘’για να ξεκινήσουμε, ο ζαπατίσμο δεν είναι μια ιδεολογία ή ένα ολοκληρωμένο δόγμα. είναι μια ... πρόθεση. κάτι τόσο ανοικτό και τόσο εύπλαστο που είναι δυνατό σε κάθε τόπο, ανάμεσα σε κάθε αποκλεισμένο που αναγνωρίζει ένα κοινό εχθρό. ο ζαπατισμο θέτει το ερώτημα: ‘’τι είναι αυτό που μ’ έχει οδηγήσει εδώ;’’, ‘’τι είναι αυτό που μ’ έχει αποκλείσει, που μ’ έχει απομονώσει;’’. και η απάντηση είναι διαφορετική για τους ιθαγενείς στο μεξικό, απ’ ότι είναι για τους ιθαγενείς της βόρειας αμερικής ή για τους μετανάστες στην ευρώπη ή για τα κινήματα αντίστασης στην ασία, ή των μαύρων στην αφρική. σε κάθε τόπο η απάντηση είναι διαφορετική. ο ζαπατίσμο απλά θέτει την ερώτηση και προτείνει πως η απάντηση είναι πληθωρική, πως η απάντηση είναι περιεκτική και πρέπει να είναι ανεκτική και αντιδογματική. προτείνουμε πως όλοι συμπίπτουμε στην απάντηση: είναι η εξουσία, είναι αυτός ο κατευθυνόμενος παγκόσμια κόσμος που καλείται ‘νεοφιλελευθερισμός’. αυτός ο κόσμος παράγει τα ίδια αποτελέσματα για τους ιθαγενείς, τους φοιτητές, τους μαύρους, τους μετανάστες, για τους αποκλεισμένους όλου του κόσμου. αλλά παρότι είναι κοινός ο εχθρός, η απάντηση πρέπει να είναι ισότιμα ανοικτή και περιεκτική, έτσι ώστε κάθε αποκλεισμένη ομάδα να κερδίσει το δικό της χώρο. υπο αυτή την έννοια ο ζαπατίσμο δεν μπορεί να προτείνει τον εαυτό του ως μία ιδεολογία ή ένα δόγμα που δίνει λύση σε κάθε ομάδα. αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με την ουσία του. δεν μπορούμε να προτείνουμε πως κάποια ομάδα, ακόμα και μία τόσο μεγάλη όπως οι ιθαγενείς ζαπατίστας, έχει την λύση στα προβλήματα όλου του κόσμου. η απάντηση πρέπει να δομηθεί από κάθε κοινωνικό κίνημα. ο ζαπατίσμο είναι ανοικτός ώστε ο καθένας να χωράει. όλοι όσοι έχουν αποκλεισθεί από την εξουσία.’’

απόσπασμα από συνέντευξη του subcomandante marcos που κυκλοφορεί στο internet με τον τίτλο Subcomandante Marcos interview. μετάφραση από τους αγγλικούς υπότιτλους.

συντροφικούς χαιρετισμούς.

α.