Mail: Κάτι γίνεται αυτές τις μέρες

Κάτι γίνεται αυτές τις μέρες· εξέγερση, αντίσταση, παροδική έκρηξη οργής;

Πέρα από το τι και τα αίτια του, σίγουρα γνωρίζουμε την αφορμή: μία δολοφονία, η πλέον ακραία και απαγορευμένη πράξη βίας, από επίσημο χέρι (μισθοδοτούμενο από τους φόρους μας). Όλες τις μέρες των επεισοδίων οι –κοινώς αποκαλούμενοι– μπάτσοι εξακολουθούν να δέρνουν και να πυροβολούν στον αέρα, κατά τύχη χωρίς εξοστρακισμό. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις, μεμονωμένες κρίσεις αμόκ δημοκρατών υπηρετών του λαού κλπ.. Η δράση τους μας είναι γνωστή από πάντα. Υποκρινόμαστε, αλλά ξέρουμε όλοι καλά ότι η αστυνομία, πίσω από τον δημοσιο-υπαλληλισμό, στην βάση της λειτουργεί με όρους κλειστής συμμορίας (διαπλοκή με το παρακράτος και τον υπόκοσμο, έλεγχος και εκφοβισμός της κοινωνίας, αλληλοσυγκάλυψη, επικίνδυνη, παράνομη, προκλητική, αυταρχική συμπεριφορά...).

Είναι πλέον αναγκαία η κατάργηση των ΜΑΤ, EΚΑΜ, YMET κλπ. και ο αφοπλισμός της αστυνομίας. Δεν είναι φυσικά η λύση του προβλήματος. Θα είναι ένα μικρό άμεσο κέρδος, μια μικρή αποκατάσταση και διεύρυνση των ελευθεριών που επιτρέπει μια αστική δημοκρατία.

Μέσα στα πλαίσια της ίδιας της δημοκρατικής σύμβασης η ύπαρξη δυνάμεων καταστολής είναι αδικαιολόγητη. Η ουσία της δημοκρατίας είναι η αγορά (του δήμου), η ελεύθερη συγκέντρωση και διαμαρτυρία, ένα δυναμικό γίγνεσθαι πρώτιστα και όχι η ιερή διατήρηση της τάξης και της ευνομίας (οι αντιλήψεις περί νομιμότητας και οι νόμοι αλλάζουν, δεν ήρθε «το τέλος της ιστορίας»). Η δύναμη της δημοκρατίας είναι η ελεύθερη συμμετοχή και προσχώρηση σ' αυτήν. Η δημοκρατία μόλις αρχίζει να διαφυλάσσει τον εαυτό της έναντι των εχθρών της αυτοαναιρείται. Εχθρός θα μπορούσε να οριστεί ένα μέρος του δήμου που επιδιώκει την ανατροπή της και την αντικατάστασή της από άλλο πολιτικό σύστημα. Σοβαρά τώρα, έχουμε τέτοιο καθεστωτικό πρόβλημα με τους διαδηλωτές; Γιατί τους πατάσσουμε;

Η τελική καταστολή λαϊκών εξεγέρσεων ανήκει πάντα στον στρατό. Κάτι τέτοιο βέβαια μας ανατριχιάζει –αφού ζούμε στην ευρωπαϊκή μεταχουντική περίοδο– αλλά η ίδια η ύπαρξη τέτοιων σωμάτων, ΜΑΤ κλπ. είναι η μεταμφιεσμένη, συγκαλυμμένη και άρα αποδεκτή παρουσία ενός στρατού καταστολής. Οι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων είναι ένα κατασκεύασμα της μεταπολίτευσης που σήμερα θεωρείται τελείως αυτονόητο. Δεν είναι δεδομένες· εμείς τις ανεχόμαστε από συνήθεια.

Σε μια συγκέντρωση κανονικών ανθρώπων, «ενεργών πολιτών», πόσο φυσική είναι η παρουσία μιας δύναμης εξωγήινων ρόμποκοπ, και μάλιστα εξ αρχής, πριν δηλαδή τελεστεί ποινικό αδίκημα –αφού ιδεολογικό αδίκημα δεν νοείται– μιας δύναμης που θέτει υπό παρακολούθηση μη παράνομους πολίτες; Μήπως θεωρούνται ήδη ύποπτοι αφού διαδηλώνουν; Και μετά, αφού αρχίσουν οι συγκρούσεις και τα «έκτροπα» –συνήθως λόγω της προκλητικότητας αυτών των θεσμοθετημένων επαγγελματιών της βίας– η εντεταλμένη βία τους είναι αποδεκτή γιατί είναι επίσημη βία; (Ο προβληματισμός εδώ πρέπει να είναι ανάλογος με αυτόν περί της θανατικής ποινής, αφού η εκτέλεση εξομοιώνει τον κακό παράνομο με την καλή νόμιμη πολιτεία). Θεωρείται λογική και θεμιτή η περιστολή των δικαιωμάτων των πολιτών από δυνάμεις «αναγκαίες για να αποτρέπουν και αποκρούουν» τις εκρήξεις βίας –μεγάλων σήμερα– ομάδων παραφρόνων ταραξιών; Στην υπόθεση ότι υπάρχουν ομάδες νεαρών –σκοτεινού υποσυνειδήτου– που τελούν υπό αδικαιολόγητη, αρρωστημένη παράκρουση βίας και καταστροφομανίας, είναι αυτή έμφρων αντιμετώπιση και επίλυση του «προβλήματος»; Πόσο φυσική είναι η ίδια η έκφραση «έγινε χρήση χημικών» (απαγορευμένη μετά τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο); Και γιατί να ανεχθώ την από πρόθεση προσωρινή(;) προσβολή της υγείας μου; Γιατί να ανεχθώ ένα σύστημα που προτίθεται να με φοβίσει και συνεπώς με οδηγεί ή στην απόσυρση ή στην σύγκρουση μαζί του;

Η κατάργηση των δυνάμεων καταστολής και η απαγόρευση των μεθόδων τους δεν είναι τώρα ένα σύνθημα «περιθωριακών ομάδων» ή ενός πολιτικού χώρου· είναι ένα μίνιμουμ ζητούμενο των ημερών· και είναι τόσο εφικτή και πιθανή, όσο εφικτό και πιθανό μας φαινόταν πριν ένα μήνα να πάρει φωτιά σε μια νύχτα όλη η χώρα.

Ρ. Α. (ζωγράφος)

ΥΓ. Δεν είναι λίγο αντιφατικό το γεγονός ότι όποτε –αρκετά συχνά απ' ότι φαίνεται– η αστυνομία σκοτώνει, τραυματίζει, παρανομεί, τις έρευνες για την ενοχοποίηση και τιμωρία του θύτη τις κάνει η ίδια η αστυνομία, ο ίδιος φορέας που ανήκουν οι δράστες;