κείμενο που κυκλοφόρησε στην ασοεε
REZ'PUBLICA
(σύνθημα των ρώσων μηδενιστών του 19ου αιώνα. Στα ρωσικά σημαίνει «δημοκρατία» αλλά και «σφάξτε το κοινό».)
Οι τελευταίες μέρες απέδειξαν ότι το σύνθημα «σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτή την κοινωνία, μια μέρα η εξέγερση δεν θα ‘ναι ουτοπία» κάθε άλλο παρά ουτοπικό ήταν. Μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από τον σκατόμπατσο Κορκονέα η φλόγα της εξέγερσης έκαψε (και καίει ακόμα) την ραχοκοκαλιά ολόκληρης της κοινωνίας. Καθημερινές οδομαχίες στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, καταστροφή και εμπρησμοί δημοσίων κτιρίων, τραπεζών, εμπορικών κέντρων, καταλήψεις σχολών, σχολείων, δημαρχείων, δημοτικών κτιρίων, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και στο αρχηγείο των ματ. Τα γεγονότα αυτά μας φανερώνουν με θαυμάσια απροκάλυπτο τρόπο ότι όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να βαδίσουν στο δρόμο της σύγκρουσης και της κεραυνοβόλου βίας αντί για το αργόσυρτο ψυχορράγημα της επιβίωσης, παίρνει αμέσως τέλος η απόγνωση και αρχίζει η τακτική, η εξέγερση, η απελευθέρωση απ’ όλα τα δεσμά.
Κάνοντας κομμάτια την ιερή αγελάδα του κράτους, των μπάτσων, της θρησκείας, της ηθικής τους, της τέχνης και του θεάματος, αντικρίζουμε έκπληκτοι τα νέα πεδία απελευθέρωσης, που μας αποκαλύπτονται και μας καλούν με τη σειρά τους να τα εξερευνήσουμε και να τα οικειοποιηθούμε. Άγρυπνοι τόσα χρόνια, προσηλωμένοι, καραδοκούσαμε στις σκοτεινές γωνιές των δρόμων ακούγοντας τον επιθανάτιο ρόγχο αυτού του γερασμένου κόσμου. Ήρθε η ώρα να βγούμε στις πλατιές λεωφόρους, να ξαναγίνουμε τα υποκείμενα της Ιστορίας. Τέρμα πια οι μέρες του Μεγάλου Ύπνου! Μόνο οι κρετίνοι δεν ακούν τον θόρυβο των καθέτων καταστροφών και των ιστορικών γεγονότων. Το σπάσιμο μιας βιτρίνας, το σπάσιμο του κεφαλιού ενός μπάτσου, η πυρπόληση εμπορευμάτων είναι αρκετά για την απεγκλώβιση και την χειμαρρώδη πλημμύρα των καταπιεσμένων μας επιθυμιών και ενστίκτων. Αντιληφθήκαμε αυτές τις μέρες ότι είναι πολύ εύκολο να απαλλαχθούμε από τα άψυχα βλέμματα των περαστικών, από τη δυναστεία των βιτρινών, από τη βρομερή και γλοιώδη ατμόσφαιρα των χριστουγέννων (η λύση απλή: φωτιά!). Δεν είναι δύσκολο να τσακίσουμε τη μιζέρια των καθημερινών αλλοτριωμένων σχέσεων, το ψυχαναγκαστικό προσκύνημα στους ναούς της κατανάλωσης. Τα ένστολα κοπρόσκυλα του κράτους, οι γελωτοποιοί καλλιτέχνες, οι εμετικοί δημοσιογράφοι, οι διανοούμενοι («οι ποιητικοί στεναγμοί αυτού του αιώνα δεν είναι παρά σοφιστείες») καταλάβαμε ότι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά χάρτινες τίγρεις.
Ας αντικαταστήσουμε τη μελαγχολία με το θάρρος, την απελπισία με την ελπίδα, τον εφησυχασμό με την επαγρύπνηση, το ξέσπασμα με τη μεθοδευμένη οργή. Να μην επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Να διατηρήσουμε το σημείο όπου η θριαμβεύουσα υποκειμενικότητα επιβεβαιώνεται και ανασυντίθεται στο όλον και την εξεγερμένη αντικειμενικότητα. Ας γίνουμε η τροπική καταιγίδα από κατάρες, που θα ποτίσει το άνυδρο και νεκρό τοπίο των σύγχρονων πόλεων. Υπάρχει ένα τεράστιο καταστροφικό και αρνητικό έργο, που πρέπει να επιτελεστεί. Σαρώστε, ξεκαθαρίστε! Η καθαρότητα του ατόμου θα πραγματωθεί μόνο αφού προηγηθεί μία κατάσταση πλήρους πυρπόλησης ενοχών και ιδεολογημάτων. Να θρυμματίσουμε τη βιτρίνα όπου εκτίθενται εμπορεύματα, όπου τα όρνεα του θανάτου επιθυμούν να εγκλωβίσουν τη Ζωή, το ανθρώπινο, το βίωμα. Σ’ αυτούς που μιλούν για ζημιές απαντάμε: τα αντικείμενα δεν ματώνουν. Όσοι έχουν το νεκρό βάρος των αντικειμένων, θα πεθάνουν σαν αντικείμενα. Θα σπάσουμε όλες τις πορσελάνες του κόσμου, για να αλλάξουμε τη ζωή. Αγαπάτε τα πράγματα περισσότερο από τους ανθρώπους. Εμείς αγαπάμε τον άνθρωπο!
Ας μην είμαστε συναισθηματικοί. Ας προετοιμάσουμε το θέαμα της καταστροφής και της αποσύνθεσης. Επιδιώκουμε την καταστολή του πένθους. Ας είμαστε σημαίες, απαλλαγμένοι από θλίψη. Αυτό θα ήθελαν και όσοι έφυγαν…(ο Αλέξης, ο Κουλ, ο Καλτεζάς).
REZ'PUBLICA
(σύνθημα των ρώσων μηδενιστών του 19ου αιώνα. Στα ρωσικά σημαίνει «δημοκρατία» αλλά και «σφάξτε το κοινό».)
Να δούμε την επανάσταση, να ξεπηδά διαρκώς από τις φλόγες της εξέγερσης!
(Ζαν Πωλ Μαρά)
(Ζαν Πωλ Μαρά)
Σύντροφοι! Χτυπάτε δεξιά και αριστερά, από τούτο κανένα κακό δε συνέβη, ούτε θα συμβεί. Μας λένε παράσιτα της κοινωνίας. Λάθος! Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι για την κοινωνία. Απλά επί του παρόντος η άρνηση και η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι ό,τι πιο χρήσιμο.
(Ντιμίτρι Πιζάρεφ, Ρώσος μηδενιστής)
(Ντιμίτρι Πιζάρεφ, Ρώσος μηδενιστής)
Οι τελευταίες μέρες απέδειξαν ότι το σύνθημα «σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτή την κοινωνία, μια μέρα η εξέγερση δεν θα ‘ναι ουτοπία» κάθε άλλο παρά ουτοπικό ήταν. Μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από τον σκατόμπατσο Κορκονέα η φλόγα της εξέγερσης έκαψε (και καίει ακόμα) την ραχοκοκαλιά ολόκληρης της κοινωνίας. Καθημερινές οδομαχίες στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, καταστροφή και εμπρησμοί δημοσίων κτιρίων, τραπεζών, εμπορικών κέντρων, καταλήψεις σχολών, σχολείων, δημαρχείων, δημοτικών κτιρίων, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και στο αρχηγείο των ματ. Τα γεγονότα αυτά μας φανερώνουν με θαυμάσια απροκάλυπτο τρόπο ότι όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να βαδίσουν στο δρόμο της σύγκρουσης και της κεραυνοβόλου βίας αντί για το αργόσυρτο ψυχορράγημα της επιβίωσης, παίρνει αμέσως τέλος η απόγνωση και αρχίζει η τακτική, η εξέγερση, η απελευθέρωση απ’ όλα τα δεσμά.
Κάνοντας κομμάτια την ιερή αγελάδα του κράτους, των μπάτσων, της θρησκείας, της ηθικής τους, της τέχνης και του θεάματος, αντικρίζουμε έκπληκτοι τα νέα πεδία απελευθέρωσης, που μας αποκαλύπτονται και μας καλούν με τη σειρά τους να τα εξερευνήσουμε και να τα οικειοποιηθούμε. Άγρυπνοι τόσα χρόνια, προσηλωμένοι, καραδοκούσαμε στις σκοτεινές γωνιές των δρόμων ακούγοντας τον επιθανάτιο ρόγχο αυτού του γερασμένου κόσμου. Ήρθε η ώρα να βγούμε στις πλατιές λεωφόρους, να ξαναγίνουμε τα υποκείμενα της Ιστορίας. Τέρμα πια οι μέρες του Μεγάλου Ύπνου! Μόνο οι κρετίνοι δεν ακούν τον θόρυβο των καθέτων καταστροφών και των ιστορικών γεγονότων. Το σπάσιμο μιας βιτρίνας, το σπάσιμο του κεφαλιού ενός μπάτσου, η πυρπόληση εμπορευμάτων είναι αρκετά για την απεγκλώβιση και την χειμαρρώδη πλημμύρα των καταπιεσμένων μας επιθυμιών και ενστίκτων. Αντιληφθήκαμε αυτές τις μέρες ότι είναι πολύ εύκολο να απαλλαχθούμε από τα άψυχα βλέμματα των περαστικών, από τη δυναστεία των βιτρινών, από τη βρομερή και γλοιώδη ατμόσφαιρα των χριστουγέννων (η λύση απλή: φωτιά!). Δεν είναι δύσκολο να τσακίσουμε τη μιζέρια των καθημερινών αλλοτριωμένων σχέσεων, το ψυχαναγκαστικό προσκύνημα στους ναούς της κατανάλωσης. Τα ένστολα κοπρόσκυλα του κράτους, οι γελωτοποιοί καλλιτέχνες, οι εμετικοί δημοσιογράφοι, οι διανοούμενοι («οι ποιητικοί στεναγμοί αυτού του αιώνα δεν είναι παρά σοφιστείες») καταλάβαμε ότι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά χάρτινες τίγρεις.
Ας αντικαταστήσουμε τη μελαγχολία με το θάρρος, την απελπισία με την ελπίδα, τον εφησυχασμό με την επαγρύπνηση, το ξέσπασμα με τη μεθοδευμένη οργή. Να μην επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Να διατηρήσουμε το σημείο όπου η θριαμβεύουσα υποκειμενικότητα επιβεβαιώνεται και ανασυντίθεται στο όλον και την εξεγερμένη αντικειμενικότητα. Ας γίνουμε η τροπική καταιγίδα από κατάρες, που θα ποτίσει το άνυδρο και νεκρό τοπίο των σύγχρονων πόλεων. Υπάρχει ένα τεράστιο καταστροφικό και αρνητικό έργο, που πρέπει να επιτελεστεί. Σαρώστε, ξεκαθαρίστε! Η καθαρότητα του ατόμου θα πραγματωθεί μόνο αφού προηγηθεί μία κατάσταση πλήρους πυρπόλησης ενοχών και ιδεολογημάτων. Να θρυμματίσουμε τη βιτρίνα όπου εκτίθενται εμπορεύματα, όπου τα όρνεα του θανάτου επιθυμούν να εγκλωβίσουν τη Ζωή, το ανθρώπινο, το βίωμα. Σ’ αυτούς που μιλούν για ζημιές απαντάμε: τα αντικείμενα δεν ματώνουν. Όσοι έχουν το νεκρό βάρος των αντικειμένων, θα πεθάνουν σαν αντικείμενα. Θα σπάσουμε όλες τις πορσελάνες του κόσμου, για να αλλάξουμε τη ζωή. Αγαπάτε τα πράγματα περισσότερο από τους ανθρώπους. Εμείς αγαπάμε τον άνθρωπο!
Ας μην είμαστε συναισθηματικοί. Ας προετοιμάσουμε το θέαμα της καταστροφής και της αποσύνθεσης. Επιδιώκουμε την καταστολή του πένθους. Ας είμαστε σημαίες, απαλλαγμένοι από θλίψη. Αυτό θα ήθελαν και όσοι έφυγαν…(ο Αλέξης, ο Κουλ, ο Καλτεζάς).
Η ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ!
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
Ανοιχτή Επιτροπή Λυσσασμένων Αθήνας 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου