Ένας χειρουργός του Δημοτικού Νοσοκομείου Φαρσάλων ετοιμάζεται να χειρουργήσει έναν τραυματία. Ακούγοντας στο ραδιόφωνο το τελεσίγραφο της ΕΣΣΔ προς τη Δύση σχετικά με το Βερολίνο, η ανησυχία που τον κατέτρωγε για την πορεία του κόσμου φουντώνει. Βλέπει τον πόλεμο που διάσπαρτος συνεχίζεται σε πολλά μέρη του πλανήτη και απειλεί να παγκοσμιοποιηθεί για τρίτη φορά. Βλέπει την πείνα που μαστίζει τα περισσότερα μέρη του πλανήτη και μεγάλο μέρος της χώρας του. Και ανησυχεί. Δεν βλέπει διέξοδο πουθενά, δεν βρίσκει ελπίδα πουθενά. Και ανησυχεί.
Η μητέρα τού τραυματία τον παρακαλεί: «Γιατρέ μου, σώσε το παιδί μου. Το παιδί μου, γιατρέ». Την κοιτάζει με περιφρόνηση. Ο πόλεμος σκοτώνει χιλιάδες κάθε μέρα· η πείνα σκοτώνει χιλιάδες κάθε μέρα. «Το παιδί μου, γιατρέ». Δηλώνει ακαταλληλότητα να χειρουργήσει λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας, αφήνει σε συνάδελφό του την επέμβαση και φεύγει.
Στο δρόμο, με την ανησυχία να τον πνίγει, περνά μπροστά από ένα καφενείο. Βλέπει μέσα τους ανθρώπους, ανέμελους, να παίζουν, να κουτσομπολεύουν, να χαχανίζουν. Τους βλέπει ήσυχους. Δεν ανησυχούν. Δεν είναι ανήσυχοι αυτοί, είναι ήσυχοι. Ο πόλεμος, η πείνα κι η ησυχία. Ο πόλεμος, η πείνα κι η έλλειψη ανησυχίας. Ο πιο επικίνδυνος εχθρός είναι η απουσία ανησυχίας, η αδιαφορία. Έσκυψε, πήρε μια κοτρόνα και την εκσφενδόνισε στη βιτρίνα του καφενείου.
"Σήμα κινδύνου", Α.Σαμαράκης, 1959
Για την παράθεση: Δημήτρης, φοιτητής
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ποσες φορες του 24ωρου μας ανησυχουμε για ολα αυτα που λες Μητσο?
Βλεπω τον εαυτο μου. Βλεπω τα γεγονοτα. Τσαντιζομαι, σκεφτομαι, ανησυχω..
Μετα, ομως, επιστρεφω στο βολεμενο κοσμο μου. Εχω το ιντερνετ μου, το φαγητο μου, τα χρηματα για τον καφε μου και το ποτο μου.
Νιωθω οτι ειμαι πολυ λιγος σε αυτο που μου υποτασσει το μυαλο μου για σωστη δραση.
Δημοσίευση σχολίου