Λάβαμε... :Ήταν μέχρι να γίνει η αρχή...

Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα…



Ο έφηβος έχει ανακαλύψει ήδη την έννοια του πιθανού-δυνατού. Γνωρίζει ότι η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια επιμέρους περίπτωση σε μια ολόκληρη δέσμη πιθανών λύσεων. Ως υποταγμένη στην πιθανότητα δεν είναι η μόνη λύση αλλά μια από τις πολλές. Έτσι του είναι φανερό πλέον ότι όπου υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο πραγματικό και στο δυνατό-ιδανικό πρέπει να μηδενιστεί χωρίς αναβολή.
Σε στείρες καθημερινότητες, περικυκλωμένος από συμβατικές αξίες και ηθικές, αρχίζει και απορρίπτει τα έτοιμα πρότυπα που του αραδιάζονται στο σχολείο, στην οικογένεια, σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες αναφοράς. Βαρέθηκε να βάζει τη ζωή του σε κουτάκια, σε ανακυκλωτικά σχήματα, (σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο), να υποτάσσει όποια δημιουργική σκέψη στην αυθεντία των καθηγητών, στην στείρα απομνημόνευση κατακερματισμένων πληροφοριών που μόνο στον περιορισμό της φαντασίας και της δημιουργικής παράγωγης συντελούν. Εγκλωβίζεται στη δέσμευση και αφοσίωση σε στόχους ζωής και πεποιθήσεις που του έχουν υποδειχθεί από άλλους ,μια δότη ταυτότητα διαμορφωμένη ήδη πριν από τη γέννηση του. Οποιαδήποτε αποκλίνουσα σκέψη ,συμπεριφορά, ενέργεια αποδοκιμάζεται, πυροβολείται!
Σ’ αυτή την ηλικία όλα είναι ευαίσθητα, τρυφερά, έτοιμα να διαχυθούν, να ρουφήξουν όποια ευφάνταστη έκλαμψη και να την κάνουν πράξη. Ταυτοχρόνως είναι εξίσου εύκολο να χειραγωγηθούν , να υιοθετηθούν δηλαδή συγκλίνοντες συχνά μονόσημοι τρόποι συμπεριφοράς. Και το αποτέλεσμα αυτού? Αυταρχική συμπεριφορά, προσκόλληση στα κοινώς παραδεγμένα , τυφλή παραδοχή του αλάθητου των ανωτέρων, επιδίωξη μόνο του τέλειου, φόβος της αποτυχίας-του λάθους, συνεχής αναζήτηση του ασφαλούς, του σίγουρου. Διαχωρισμένοι πλέον ως ενήλικες σε ψυχή και σώματι, άντρας ή γυναίκα, μετανάστης ή Έλληνας, τεμπέλης ή παραγωγικός, καταναλωτής ή καταναλισκόμενος, όμορφος ή άσχημος αναλωνόμαστε στο αέναο κυνήγι της θετικής αναγνώρισης, στη συνεχή αναζήτηση της παραδοχής από τους άλλους. Σ’ αυτό το φαύλο κύκλο αυτοαπορροφησης γινόμαστε εύκολη λεία για τους εξουσιαστές εφόσον δεν περισσεύει ενέργεια να διοχετευτεί στην όποια κατάκτηση δικαιωμάτων, στην αντίδραση απέναντι σε νόμους, σε αρχές, στην καταστολή, σε ότι τελοςπαντων μας αποξενώνει απ’την ίδια μας την ύπαρξη και από το κοινωνικό σύνολο.
Παρολαυτα πολλοί δεν υπολόγισαν ότι κάθε εφηβεία αναδημιουργεί τις παλιές αξίες για λογαριασμό της. Ασφυκτιά στην περιορισμένη λειψή κοινωνική πραγματικότητα που της δόθηκε. Στη βία απαντάει με βία, καθετί φτιασιδωμένο και σαθρό το υπερβαίνει με τον πηγαίο αυθορμητισμό της. Ίσως να είναι και το πιο υγιές κομμάτι μιας κοινωνίας η όποια απλά επιβιώνει στα στενά όρια που τις θέσανε και τα δέχτηκε, που υπό τη μακροχρόνια κοινωνικοποίηση της έχει σκοτώσει την όποια “νεανικότητα” της. Αποστερεί από κάθε μέλος της τη δυνατότητα δημιουργίας μιας αυτόνομης ηθικής όπου η διαμόρφωση ταυτότητας θα ‘ναι κατεξοχήν έργο δημιουργικά προσωπικό μέσα από ενεργητική και συγκριτική εξέταση της υπάρχουσας κατάστασης. Τη δυνατότητα και μόνο να ονειρευτεί ότι αυτό που επιθυμεί όσο και διαφορετικό να είναι από τη μαζική προσταγή μπορεί να εκπληρωθεί.
Ευτυχώς όμως που τα “νιάτα” δε δολοφονούνται έτσι απλά. Η χυδαία προσπάθεια της σάπιας κοινωνικής πραγματικότητας μέσω του κρατικού μηχανισμού καταστολής ν’ “αποτελειώσει” κάτι το οποίο δε μπορεί να διαχειριστεί, που της υπενθυμίζει την κατωτερότητα της, την αχρηστία της, κάτι που τη φοβίζει, το μόνο που προκάλεσε ήταν η οργή, η εξέγερση, η πυροδότηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού που κρυβόταν στις καρδιές των έφηβων ,των νέων και όσων παραμένουν «νέοι». Μια εξέγερση που δεν χρειάζεται καθοδηγητές, “πατέρες” συνειδήσεων, “σωτήρες” διότι πηγάζει από τη ζωτική ανάγκη του καθενός για αλλαγή, για έκφραση της διαφορετικότητας που όποια θυσία της θ' αποσκοπεί στο κοινό συμφέρον. Τη δημιουργία ρήγματος είτε κοινωνικά μέσα από την άμεση σύγκρουση σε οτιδήποτε επιβάλλεται στα σχεδία ζωής είτε ατομικά με την εσωτερική σύγκρουση για την απελευθέρωση των συνειδήσεων από τα εγκλωβιστικά κατάλοιπα των μηχανισμών εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης.
Μέσα από την αυτοδιαχείριση των δημόσιων χώρων, των καταλήψεων οργανώνεται ένα ορμητήριο κοινωνικών δράσεων καθώς και διαμορφώνονται εξαρχής αυτοοργανωμένα και ισότιμα οι συνθήκες συμβίωσης, κάτι το όποιο δεν προσφέρουν στην πλειονότητα τους οι οικογένειες. Με την εναλλακτική έκφραση μέσα από έντυπα, μπροσούρες, ιστοσελίδες στο ιντερνετ, αυτοοργανωμενους ραδιοφωνικούς σταθμούς και οτιδήποτε ξεφεύγει από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δημιουργούνται δίκτυα αντιπληροφορησης και πυρήνες ανατρεπτικών ιδεών. Όλα αυτά κορυφώνονται στις αυθόρμητες βίαιες αντιδράσεις απέναντι σε σύμβολα που υπενθυμίζουν την σικέ, ευτελή πραγματικότητα.

Ήταν μέχρι να γίνει η αρχή...