Λάβαμε...το Σύνταγμα καταλύεται στη φερώνυμη πλατεία

Η γενιά του Συντάγματος
Παράδοξο; το Σύνταγμα καταλύεται στη φερώνυμη πλατεία.

Να λοιπόν που η με το ζόρι μεταβιομηχανοποιούμενη κοινωνία μας μοιάζει
να ξυπνά με τον σκληρότερο τρόπο από την θεαματική της χαύνωση. Καθηλωμένη για
χρόνια στον μεταπολιτευτικό ψευδομύθο, έχοντας απομυζήσει τον ίδιό της τον
ζωτικό ιστό στο όνομα μιας δήθεν ανάπτυξης, φτάνοντας στα άκρα τον μικροαστισμό
της, στέκεται αμήχανα και σαστισμένα μπροστά στο φάσμα της επελαύνουσας κρίσης.
Αντιμέτωπη με την διαπίστωση ότι η ``δημοκρατία'' της, σκληρά λαξευμένη από
αυτήν την ``ηρωϊκή γενιά του Πολυτεχνείου'', δεν είναι παρά μια φιλελεύθερη
ολιγαρχία που φυσικά όταν χρειαστεί δεν διστάζει να δείξει το πιο στυγνό και
αποκρουστικό πρόσωπο ολοκληρωτισμού.

Μοιάζει να καταλαμβάνεται εξαπήνης από τη βαναυσότητα αυτού του προσώπου
και να εκπλήσσεται από το βίαιο κύμα απαλλοτρίωσης των ``πλιατσικολόγων''. Μόνο
που πρόκειται για μιαν έκπληξη απόλυτα υποκριτική. Γιατί αυτό το ``άμορφο
μόρφωμα'' που είναι, κατά τον Κλεάνθη Γρίβα, η νεοελληνική κοινωνία είναι σχεδόν
απόλυτα παραδομένη στον κυνισμό και τη θρασυδειλία. Στον κυνισμό που εξεγείρεται
και αγαναχτεί περισσότερο από τις σπασμένες βιτρίνες παρά από την αφαίρεση μιας
ζωής. Στη θρασυδειλία να αφήνει τα ανήλικα παιδιά της να βγάλουν το ``φίδι
από την τρύπα''.

Το φίδι μιας εξουσίας που είναι φυσικά εικόνα και ομοίωμά της. Μιας εξουσίας
εξίσου θρασύδειλης και κυνικής, που μεθυσμένη από την αλλαζονεία και την
αίσθηση παντοδυναμίας της όχι μόνο δεν πράττει το αυτονόητο, δηλ. να
αναλάβει την ευθύνη αυτής της στυγνής πολιτικής δολοφονίας και της ανικανότητας
διαχείρισης της κοινωνικής κρίσης, αλλά αντίθετα προκαλεί επισείοντας όλους τους
μηχανισμούς της πάνω από τους εξεγερμένους.

Μην νιώθοντας την ανάγκη να κρατήσει καν τα προσχήματα μιας αστικής
νομιμότητας, η εξουσία αυτή αξιοποιεί όλη τη δύναμη της θεαματικής ηγεμονίας
της και μέσα από την ψευδοεικόνα της δήθεν ``αμηχανίας, ατολμίας και
ανικανότητάς'' της και τον ``αντιπολιτευτικό και κριτικό λόγο'' του
``αριστερού'' της άλλοθι, ανοίγει μαεστρικά εκείνες ακριβώς τις ασφαλιστικές
βαλβίδες εκτόνωσης της ``λαϊκής οργής'' που πρέπει, διεγείροντας ταυτόχρονα
μεθοδικά τα αντανακλαστικά της μικρομεσαιοαστικής της βάσης μέσα από τις
δραματικές εικόνες μιας ``ανοχύρωτης και λεηλατημένης πόλης'', με πραγματικό
στόχο βέβαια την αποϊδεολογικοποίηση της σύγκρουσης.

Μια σύγκρουση που οι μόνοι που την εννοούν και την θέλουν είναι φυσικά οι λιγοστοί θύλακες
αντίστασης, τα αντισώματα αυτού του άμορφου μορφώματος, κυρίως τα πιο ριζοσπαστικά
κομμάτια της νεολαίας, που προσπαθούν κόντρα στην ιδεολογική κυριαρχία κυβερνώντων και
``αριστερών'' ειδώλων τους, μέσων μαζικής αποχαύνωσης και καταστολής, να
συγκροτήσουν πολιτικό και κοινωνικό λόγο, να αναδείξουν το κοινωνικό και
πολιτικό πρόταγμα της ρήξης..

Πρόταγμα που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη δημιουργία
εκείνης της κρίσιμης υλικής και ιδεολογικής μάζας που θα πραγματώσει τον
θεμελιώδη νόμο της κοινωνικής δυναμικής: να ανατρέψει τον έλεγχο αυτής της
χρεωκοπημένης εξουσίας.

Όμως ``σύντροφοι'' και ώσπου αυτά τα κύτταρα και οι θύλακες να συγκροτηθούν σ'
αυτήν την κρίσιμη μάζα, σε έναν οργανισμό με αυτοσυνειδησία, θα πρέπει να
αντέξουμε το άχαρο συναίσθημα να μετράμε μόνο ήττες...

Παράδοξο; το Σύνταγμα καταλύεται στη φερώνυμη πλατεία.