Λάβαμε...:Μικροαστοί με προβλήματα ύπνου

....................................................................................................................................................
μία κοινότυπη αρχή…

Βράδυ του Σαββάτου η αστυνομία εκτελεί εν ψυχρώ έναν 15χρονο στο πιο κεντρικό σημείο των Εξαρχείων.
Ακολουθεί μία βδομάδα ταραχών, συγκρούσεων, κινητοποιήσεων χιλιάδες κόσμου σε όλες της γωνιές της
Ελλάδας και όχι μόνο.
Οι τηλεοράσεις και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης μας λένε πως ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός.
Μια μικρή «παρεξήγηση [1]» ανάγκασε τον εργαζόμενο αστυνομικό να τραβήξει πιστόλι να ρίξει στον αέρα, η
σφαίρα να εξοστρακιστεί σε ένα μπαλκόνι, από κει να χτυπήσει στην χαμηλή μας νοημοσύνη και τέλος να βρει
την καρδιά του ανήλικου Αλέξη.

…μία κοινότυπη αντίδραση

Αρχικά τα κανάλια έδειχναν καρτούν, ταινίες, ρεμπέτες καλλιτέχνες να μας διασκεδάζουν και κάποια σύντομα
έκτακτα δελτία που ανακοίνωναν ψυχρά τον θάνατο κάποιου. Στη συνέχεια και υπό το βάρος των ποικίλων
αντιδράσεων που συνέβησαν, άρχισαν και τα πιο «ανθρώπινα» ρεπορτάζ, με μελό μουσική υπόκρουση,
κροκοδείλια δάκρυα από μεγαλορεπόρτερ, πολιτικούς και κάθε είδους τηλεμαϊντανούς. Όμως όλοι συμφωνούσαν
σε ένα πράγμα, όπως δήλωσε άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση, το γεγονός είναι μεμονωμένο όπως και οι ένοχοι.

Και επειδή η κοινωνία του θεάματος διψάει για αριθμούς και στατιστική:
Σιδερής Ισιδωρόπουλος, Αναστασία Τσιβίκα, Βασιλής Τσιρώνης, Τάσος Μαγλαρίδης, Σταματίνα Κανελοπούλου,
Ιάκωβος Κουμής, Κάθριν Τζον Μπουλ, Μιχάλης Καλτεζάς, Μανώλης Κανδονολέων, Άγγελος Μαυροειδής, Λουκάς
Γράψας, Νίκος Παπαγγελάκης, Δημήτρης Κίκερης, Περικλης Ρεπάκης, Μανόλης Κοντόπουλος, Ιωάννης Νεμετζίδης,
Θοδωρής Γιάκας, Σουλεϊμάν Ακιάρ, Νικόλαος Σιακαπέτη, Γιάννης Τζίτζης, Δημήτρης Γλυκογιάννης, Σωκράτης
Παπαδόπουλος, Απόστολος Κεραμίδας, Γιώργος Φραγκογιάννης, Χριστόφορος Μαρίνος, Τάσος Μουράτης, Εριόν,
Φίλιππος Παπαδόπουλος, Ηλίας Μέξης, Άγγελος Τζελάλ, Μάρκο Μπουλάτοβιτς, Νίκος Λεωνίδης, Μαρίνος
Χριστόπουλος, Ηρακλής Μαραγκάκης, Μοχάμετ Χαμούτ, Αλέξης Γρηγορόπουλος, Κάρλο Τζουλιάνι δεκάδες
αγνώστου ταυτότητας μετανάστες, , ένας περαστικός μετανάστης στο Λονδίνο, χιλιάδες άνθρωποι που ποτέ δε
θα μάθουμε και εκατομμύρια συνειδήσεις που φεύγουν νωχελικά γύρω στις 8 το βράδυ καθισμένες σε
αναπαυτικούς καναπέδες.
Η δολοφονία δεν ήταν μεμονωμένη, ήταν η ουσία του κράτους.
[1] Όπως δήλωσε ο χασοδίκης δικηγόρος του αστυνομικού Αλέξης Κούγιας
..............................................................................................................................................................................................................................................................Και

ύστερα ήρθαν οι κουκουλοφόροι…
Οι εικόνες θεαματικές. Σπασμένες βιτρίνες, φωτιές, καμένα αμάξια, και τέλος ένα λαμπαδιασμένο
χριστουγεννιάτικο δέντρο ικανό για να δακρύσει η κάθε νοικοκυρά. Κατεστραμμένες περιουσίες, μικρομάγαζα,
βιασμοί, διακίνηση ναρκωτικών, εμπόριο βρεφών και ότι θα μπορούσε να σκεφτεί ο απεγνωσμένος
δημοσιογράφος για να τρομάξει / εξοργίσει τον αμήχανο τηλεθεατή / καταναλωτή. Τελικά όμως η αναζήτηση
του ποιος κρύβεται κάτω από τις κουκούλες καταλήγει σε ένα κυνήγι μαγισσών απομακρύνοντας μας
ουσιαστικά από το βασικό ζήτημα δίνοντας παράλληλα την πιο εύπεπτη προσέγγιση του φαινομένου.
Όσα συμβαίνουν δεν γίνεται να αναλυθούν επιδερμικά ως κάποιοι οργισμένοι 15χρονοι που τυφλωμένοι από
οργή και εφηβική ανωριμότητα σπάνε ότι βρουν μπροστά τους. Ούτε ως μερικοί δεκάδες αναρχικοί που με
τρομακτική οργάνωση δρουν ταυτόχρονα σε όλες τις πόλεις της χώρας με στόχο την «αποσταθεροποίηση του
κράτους».
Υπάρχει οργή ναι, όμως είναι βαθιά κοινωνική και πολιτική. Είναι που τα ευτυχισμένα και αψεγάδιαστα πρόσωπα
της τηλεοπτικής βιομηχανίας μας φαίνονται μακρινά. Είναι που οι πανέμορφες ανορεκτικές κοπέλες και οι
βαρβάτοι άνδρες των γυμναστηρίων που προβάλλονται ως πρότυπο σήμερα μας φαίνεται ένας θρασύς
σεξιστικός περιορισμός. Είναι που τα ενδεδειγμένα πρότυπα συμπεριφοράς σε όλες τις εκφάνσεις των
διαπροσωπικών σχέσεων είναι μουντά, άχαρα και άσχετα με τις εσωτερικές μας ανάγκες. Είναι που έχουμε ή
φαντασιωνόμαστε ότι μπορούμε να έχουμε τα πάντα σε μία κοινωνία που τελικά δεν έχει τίποτα. Είναι που οι
στείρες και δίχως φαντασία πολιτικές σας νεολαίες περιορίζουν και ποδοπατούν τα όνειρα μας (πείτε μας
στομφώδεις, είναι που γράψαμε 19 στην έκθεση[2]). Είναι που οι μερσεντές και οι μπράβοι των παπάδων
φωνάζουν μέσα από τα Βατοπέδια την χυδαιότητα του ρόλου της θρησκείας. Είναι που στους ναούς της
διασκέδασης η μιζέρια σου κλείνει το μάτι. Είναι που η κυρία Παπαρήγα μας κατεδαφίζει τη λίμπιντο, και οι
ιδέες των συνομήλικων μας έχουν προ πολλού ξεπεραστεί από τα ίδια τα γεγονότα. Είναι που οι χιλιάδες
νεκροί που ακούμε καθημερινά στον «τρίτο κόσμο» μας φαίνεται κάτι απόμακρο και αδιάφορο. Είναι που
θεωρούμε πως η εξουσία σε κάθε της έκφανση, διαφθείρει, και βγάζει ό,τι χειρότερο μπορεί να δείξει ο
άνθρωπος. Είναι που για την κοινωνία σας παρουσιάζουμε αποκλίνουσα συμπεριφορά [3].
Είναι που επειδή μπορούμε να έχουμε τα πάντα και τελικά να μην έχουμε τίποτα αποφασίζουμε να μην έχουμε
τίποτα και να ζητάμε τα πάντα.


μικροαστοί με προβλήματα ύπνου
http://mikroastoi.blogspot.com
mikroastoi@gmail.com


[2] Πέραν του χιούμορ, το γεγονός ότι περάσαμε σε σχολές που εσείς θεωρείτε ότι έχουν κύρος, μας αφήνει
παγερά αδιάφορους.
[3] Όπως δήλωσε και ο δολοφόνος αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας.