μήνυμα που λάβαμε από τους...

ξυπόλυτοι δεκέμβρηδες

Το ξέρεις πως στριμώχτηκα ανάμεσα στους

δείκτες του ρολογιού

Οι κούκλες κλαίνε για την σπασμένη βιτρίνα

Μα είναι καιρός που τα θρύψαλα

της ζωής γλιστρούσαν στις φλέβες μου.

Κάποτε έπρεπε να σπάσει και η βιτρίνα.

Ο λεπτοδείκτης τρέχει πάνω απ' το κεφάλι μου,

αφηνιασμένο τσεκούρι,

ο ωροδείκτης ράθυμος

μετράει επαναλαμβανόμενη απελπισία

Γδαρμένες φλέβες, υποταγμένες ανάσες.

Μα δες, η φάτνη κάηκε

Και τα δώρα

Τα παγωμένα μας δάχτυλα ζεσταίνουμε

στις φλόγες.

Ψηλαφιστά ψάχνω το πρόσωπο μας

Το πρόσωπο σου που έφυγε σαν αποδημητικό πουλί

και δεν ξαναγύρισε

Το πρόσωπό μου που κρύφτηκε στα σκοτάδια

Πετάξαμε τις μάσκες

Βάζουμε τα πρόσωπά μας

Αυτά που βλέπετε εσείς για κουκούλες

είναι η δικιά μας φάτσα.

Δεν μπορείτε να την πουλήσετε

Δεν προσκυνάει δείκτες οικονομικούς,

άδειες παραμονής, δημοσκοπήσεις,

πλαστικές σακούλες σούπερ μάρκετ.

Δεν σέρνεται σε σκοτεινά σοκάκια, με τα χέρια τρυπημένα

Δεν μοστράρει σε διαφημίσεις,

Δεν περιμένει στην ουρά για στεγαστικά δάνεια.

Ματωμένη είναι, σαν εργατικό ατύχημα.

Οργή και γέλιο, θλίψη κι ελπίδα

Το ξέρω, μια γρατσουνιά τους κάναμε,

Αύριο θα τα κάνουν όλα πάλι γυαλιστερά και στοιχημένα

Αύριο θα μας ξαναποτίσουν φαρμάκι και μέλι

Αλλά το λαβωμένο θεριό της περηφάνιας μας

δεν βρυχήθηκε ακόμη.

Έλα κάνε υπομονή

Αξίζει να το ακούσεις