Κάποιες φορές τα συναισθήματα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από συγκεχυμένα.
κάποιες φορές τα δάκρυα καταδύονται σε εκείνη την περιοχή της ύπαρξης που απελευθερώνει την δυνατότητα του γέλιου. Εκκινώντας από μια συνθήκη απόγνωσης που μόνο ο πόνος μπόρεσε να κάνει ορατή, μαζί με άλλους μπορέσαμε να γελάσουμε. Το βάρος του γεγονότος, η δυναμική που προκάλεσε και οι δυνατότητες που ψηλαφούμε. Μια διαλεκτική που περιδινεί την ύπαρξη. Ένιωσα κάτι που μοιάζει με θλίψη. Αλλά δεν ήταν, γιατί το διεμβολίσε τόσο καταλυτικά η οργή. Και έτσι δεν έκλαψα. Ένιωσα κάτι που μοιάζει με χαρά. Αλλά δεν ήταν, γιατί τώρα καταλαβαίνω μέσα από την ένταση ότι αυτό το συναίσθημα δεν ήξερα πραγματικά να το αναγνωρίζω. Και έτσι δεν μπόρεσα να χαμογελάσω. Πρέπει να τα μάθω όλα από την αρχή. Και αν ξέρω ότι θα προσπαθήσουν να με κάνουν να ξεχάσω αυτά που τώρα μαθαίνω,έτσι ξέρω ότι τα αυτιά μου δεν πρόκειται να θυμούνται τον τρόπο για να τους ακούσουν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου