αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής_eng.ger.sp.fr.it.

Μια σφαίρα στην πόλη δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιον που δεν είναι ζωντανός. Και γύρω μας κυκλοφορούν πολλοί που κουβαλάνε το πτώμα τους και νομίζουν πως είναι ζωντανοί.

Καμία σφαίρα δεν μπορεί να σκοτώσει κανέναν από αυτούς τους αδίστακτους που θέλουν να ζήσουν μια ήσυχη ζωή, που θα έκαναν οτιδήποτε για να συνεχίσουν να κουβαλούν στην πόλη αυτό το κουφάρι.

Καμία σφαίρα δεν μπορεί να τους σκοτώσει, και δεν έχει λόγο να τους σκοτώσει. Δεν διαταράσσουν καμία ομαλότητα που χτίζεται καθημερινά με τη βία, καμία κανονικότητα που κρύβει το φόβο.

Μόνο που η σφαίρα πέτυχε τον Αλέξανδρο που ήταν ζωντανός. Είναι ζωντανός. Γιατί η ζωή δεν είναι αναπνοή κι η απώλειά της δεν μπορεί να διαπιστωθεί στο νοσοκομείο. Γιατί η ζωή αναπνέει στη σύγκρουση. Γιατί η ζωή αναπνέει όταν τρέχει πάνω από τους ακίνητους απ’ τον φόβο δρόμους του εγώ, να βρει τους έρωτες στα παγκάκια, το βλέμμα των συντρόφων στις δύσκολες στιγμές, τα τσιγάρα στις λούφες, τις βόλτες στις σκοτεινές γωνιές, τα όνειρα και τα θέλω του εμείς.

Όσοι θέλουν να λένε ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι σαν να κρύβουν ότι τα εγκατεστημένα στις δυτικές μητροπόλεις τάγματα του κράτους ασφαλείας είναι εκεί για να στοχεύουν με τις σφαίρες τους σε σώματα που εξακολουθούν να κινούνται άτακτα στην πόλη, σε μυαλά που εξακολουθούν να βρίσκουν λόγους να μισούν.

Σε σώματα που η ιδεολογία της μηδενικής ανοχής ποινικοποιεί επειδή φτύνουν την κυρίαρχη αποσωματικοποιημένη κουλτούρα των cyber σχέσεων και των προκαθορισμένων διαδρομών. Σε σώματα που δεν μπορούν να ελεγχθούν ιδεολογικά παρά μόνο βίαια.

Όσοι επιλέγουν να μιλάνε μόνο για την «απανθρωπιά» της δολοφονίας ενός 16χρονου, όσοι δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα σάλια τους που τους προκαλεί η κρυφή ηδονή του να παρακολουθούν ένα πιο πραγματικό σήριαλ στην τηλεόραση είναι όσοι δεν έχουν λόγους να αντιλαμβάνονται εμφυλιο-πολεμικά αυτό το γεγονός.

Είναι όσοι έχουν λόγους να μη νιώθουν ασφάλεια γι’ αυτούς και την περιουσία τους και την ψάχνουν στο κράτος.

Είναι όσοι γεμίζουν τα καταστήματα με κάμερες, όσοι πιστεύουν ότι αυτές στο δρόμο δεν είναι αρκετές. Κι αυτοί που νομίζουν ότι αυτές θα τους σώσουν.

Είναι όσοι στρέφουν τις καραμπίνες τους στους μετανάστες εκεί που οι δυνάμεις του στρατιωτικό-αστυνομικού συμπλέγματος δεν επαρκούν.

Είναι οι τηλεθεατές που μπροστά στη δολοφονία του Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ στην υποδιεύθυνση αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, απλά αλλάζουν κανάλι.

Είναι όσοι στις εκτεταμένες συγκρούσεις που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, που έδειξαν ότι υπάρχουν πολλοί ακόμα «ζωντανοί» που διαταράσσουν την φαινομενική ομαλότητα, που έδειξαν πώς η τάξη βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά, που διεκδίκησαν ότι καμία καταδίκη ή ρύθμιση δεν δίνει πίσω τις κλεμμένες ζωές, κατέβηκαν στο δρόμο μόνο για να μετρήσουν υλικές απώλειες.

Και είναι όλοι τους συνένοχοι του ελληνικού κράτους που τη νύχτα στις 6/12/08, δια χειρός του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα, στόχευσε, πυροβόλησε και σκότωσε τον 16χρονο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ.

Το μόνο που τους αξίζει είναι η οργή.

Το μόνο που μας αξίζει είναι η οργή

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής

english translation

A bullet in the city cannot kill someone who is not alive. And all around us there are many who carry their corpses thinking they are alive. No bullet can kill any of those ruthless who want to live a quite life, those who would do anything to continue carrying this corpse around the city. No bullet can kill them and no bullet has any reason to. For they disturb no normalcy that is being daily constructed by violence, no normalcy that hides fear. Yet the bullet shot Alexander who was alive. He is alive. For life is not breathing and its loss cannot be verified in a hospital. For life breathes in conflict. For life breathes when it ruins over the roads of “I” immobilized by fear, in order to find love on the benches, a comrade’s gaze in hard times, cigarettes in skipping work, promenades in dark corners, and the dreams and wills of “we”. The efforts of those who insist on claiming that this is a “limited incident” resemble trying to hide that the squads of state security in the western metropolises are installed to aim their bullets at bodies which insist on moveing disorderly around the city, at minds that insist on finding reasons to hate. The bodies penalized by the ideology of zero tolerance for spitting at the face of dominant disemboidied culture of cyber-relations and predestined routes. The bodies that cannot be ideologically controlled but through violence. Those who choose to speak only of the “inhumanity” of the murder of a 16 year old boy, those who cannot contain the saliva conditioned by the hidden pleasure.

team from architectonic university

german translation

Ein Kugel in der Stadt kann nicht den nicht lebendigen töten. Und um uns herum gibt es viele, die ihre Leiche herumschleppen und denken sie seien lebendig.

Kein Kugel kann irgendjemanden von diesen Hemmungslosen -die ein ruhiges Leben führen wollen, die alles mögliches tun würden um in der Stadt diese Leiche herumzuschleppen- töten.

Kein Kugel kann sie töten, und hat auch keinen Grund sie zu töten. Sie stören keine Normalität, die jeden Tag durch Gewalt erbaut wird, keinen Normalzustand, der Angst verbirgt.

Nur der Kugel hat Alexandros, der lebendig war(lebendig ist), getroffen.

Denn Leben ist kein Atem und ihr Ausfall kann nicht im Krankenhaus festgestellt werden.

Denn Leben atmet im Aufprall.

Denn Leben atmet wenn es über die Angst-stillen Straßen des „Ich“ rennt, um Liebe auf den Bänken zu finden, den Blick der Kameraden im schwierigen Moment, die geheimen Zigaretten, die Spaziergänge in dunklen Ecken, die Träume und die „ich will“ des „wir“.

Diejenigen, die sagen wollen, daß dies ein Einzelfall war, scheinen so, als ob sie verstecken, daß die in den westlichen Metropolen eingesetzten Sicherheitsbataillons des Staates deswegen da sind, um auf Körper zu anvisieren, die noch unordentlich in der Stadt sich bewegen, auf Geiste, die immer noch Gründe zu hassen finden.

Auf Körper, welche die Ideologie der Null-Toleranz kriminalisiert, weil sie auf die dominierende körperlose Kultur der Cyber-Beziehungen und der vorherbestimmten Wegen spucken. Auf Körper, die nur durch Gewalt kontrolliert werden können.

Diejenigen, die wählen, nur von der „Unmenschlichkeit“ des Mords eines 16jährigen zu sprechen, diejenigen die so geil drauf sind eine so realistische Show im TV zu schauen, haben keine Gründe diese Begebenheit als Zivilkrieg aufzufangen.

Es sind diejenigen, die Gründe haben sich keine Sicherheit für sie und ihr Eigentum zu fühlen und deswegen suchen sie sie im Staat.

Es sind diejenigen, die glauben, daß die Kameras der Straßen nicht genug sind und deswegen stellen welche auch in ihren Geschäften auf; sie meinen sie werden sie retten.

Es sind diejenigen, die ihre Schrotflinten auf die Immigranten zielen, dort wo die Kräfte des Armee-Polizei-Komplexes nicht genügen.

Es sind die Zuschauer, die beim Mord des Immigranten Modasser Mohammad Asraf (wo er wartete „legal“ zu werden) einfach den Sender wechseln.

Es sind diejenigen, die nach den weitreichenden Auseinandersetzungen der nächsten Tagen - die gezeigt haben, daß es immer noch viele lebendige gibt, die die anscheinende Normalität zerstören; die gezeigt haben, daß die Ordnung König ist, aber nicht regiert; die bestreiten, daß keine Strafe, keine Einstellung die geklauten Leben zurückbringt – auf die Straßen raus gekommen sind um materielle Schaden zu zählen.

Und es sind alle Mitschuldige des griechischen Staates, der in der Nacht am 6. Dezember 2008, durch die Hand des Bullen Epaminondas Korkoneas, auf den 16jährigen Alexandros Grigoropoulos gezielt und ihn geschossen und umgebracht hat.

Das einzige was sie verdient haben ist Zorn.

Das einzige was uns würdig ist ist Zorn.

Selbstverwaltetes Zentrum Architektur

für die Übersetzung: B.P.

spanish translation

Una bala en la ciudad no puede matar a quien no esté vivo. Y hay muchos en nuestro entorno que circulan llevando su cadáver, pensando que están vivos.
Ninguna bala puede matar a ninguno de esos despiadados que quieren vivir una vida tranquila, que harían cualquier cosa para seguir llevando este cadáver por la ciudad.
Ninguna bala puede matarles, tampoco tiene razón para hacerlo, pues no rompen ninguna normalidad, que a diario se construye con la violencia, ninguna normalidad la cual esconde el miedo.
Sólo que en este caso la bala encontró a Alexandros, que estaba vivo. Está vivo. Porque la vida no es un respiro y su pérdida no se verifica en un hospital. Porque la vida respira en el enfrentamiento. Porque la vida respira cuando corre por las inmóviles, por el miedo, calles del ego, para encontrar amores en los bancos, para encontrar la mirada de los compañeros en los momentos difíciles, los cigarros al escaqueo del trabajo y las vueltas por las esquinas oscuras, los sueños y antojos del nosotros.
Quien sostienen que se trata de un caso aislado parecen estar ocultando el hecho de que las brigadas del estado de seguridad, que están instaladas en las metropolis occidentales, están ahí para apuntar sus balas a los cuerpos que siguen moviéndose por la ciudad sin orden, a las mentes que siguen encontrando razones para odiar.
Aquellos cuerpos que la ideologia de la tolerancia cero los penaliza por escupir la descorporalizada cultura domintante de las cyber'relaciones y los caminos predeterminados.
Los cuerpos que no pueden controlarse ideologicamente sino violentamente.
Los que eligen hablar sólo de la "inhumanidad" del asesinato de un chico de 16 años, los que no pueden contener las salivas que les provoca el placér oculto de ver una serie mas verdadera en la televisión, son los que no encuentran razones para percibir este acontecimiento de una manera "guerrerocivilopolémica".
son los que no pueden sentirse la seguridad por ellos mismos y su propiedad y buscan la dicha en el estado
son los que llenan las tiendas con cámaras de vigilancia, los que creen que las de las calles no son bastantes
Y los que creen que son esas mismas que les salvarán
son los que apuntas sus escopetas contra los inmigrantes, ahí donde las fuerzas del complejo ejercito-policial no bastan
son los telespectadores que ante el asesinato de Mondaser Mohammed Ashraf en la comisaría de c/Petru Ralli, tan sólo cambian de canal
son los que bajaron en la calle tan sólo para contar las pérdidas materiales de los enfrentamientos extendidos que siguieron los próximos dias, los cuales demostraron que todavía hay muchos "vivos" que rompen la normalidad superficial, que el órden reina pero no gobierna, que reclamaron que ninguna condena o reglamento devuelve las vidas robadas.

Y todos aquellos son por igual culpables que el estado griego que la noche del 6/12/08, de la mando del madero Epaminondas Korkoneas,
apuntó, disparó y mató al chico de 16 años, ALEXANDROS GRIGOROPOULOS.
Lo único que les merece es la rabia.
Lo único que nos merece es la rabia.


-local autogestionado de la escuela arquitectonica

french translation

une balle dans la ville ne peut pas tuer quelqu’un qui n’est pas vivant. Et autour de nous il y en a nombreux qui portent leur cadavre et qui pensent qu’ils sont vivants.

Aucune balle ne peut tuer personne d’entre ces résolus qui veulent vivre une vie tranquille, qui feraient tout pour continuer à porter dans la ville ce cadavre.

Aucune balle ne peut les tuer et elle n’a pas de cause pour les tuer. Ils ne perturbent aucune normalité qui est construite quotidiennement avec la violence, aucune normalité qui cache la peur.

Seulement que cette bulle a tué Alexandre qui était vivant. Il est vivant. Parce que la vie n’est pas que la respiration et sa perte ne peut pas être constatée à l’hôpital. Parce que la vie respire dans le conflit. Parce que la vie respire quand elle court dans les rues de l’Ego, immobiles à cause de la peur, afin de trouver les amours sur les bancs, les regards des camarades aux moments difficiles, les cigarettes en sourdine, les promenades aux coins obscures, les rêves et les désirs de Nous.

Tous ceux qui veulent dire que cet évenement était un évenement isolé, c’est comme s’ ils cachaient que les bataillons de l’Etat de la securité, installés aux métropoles occidentales, sont la pour viser avec leurs balles les corps qui continuent à bouger en desordre dans la ville, les têtes qui continuent a trouver des raisons pour haïr.

Les corps que l’idéologie de la tolerance nulle criminalise car ils crachent la culture dominante des cyber relations sans contact corporel et des trajets predétérminés. Les corps qui ne peuvent être controlés ideologiquement que de façon violente.

Tous ceux qui choisissent de parler seulement de l’ « inhumanité » de l’ assasinat d’un enfant de16 ans, tous ceux qui ne peuvent pas retenir leurs baves causés par le désir caché de regarder une serie plus reéle à la télé sont ceux qui n’ ont pas de raisons de apercevoir ce fait de façon civil-polemique.

Ce sont tous ceux qui ont des raisons de ne pas se sentir en securité pour eux-mêmes et pour leur fortune et ils en cherchent dans l’Etat.

Ce sont tous ceux qui remplissent les magasins des caméras, qui croient que celles-ci dans les rues ne suffisent pas. Et ceux qui croient que celles-ci vont les sauver.

Ce sont tous ceux qui tournent leurs carabines vers les immigrés là où les pouvoirs du complexe militaire-policier ne suffisent pas.

Ce sont les téléspectateurs qui devant l’assasinat de Montasser Mohamed Asraf à la sous-diréction des immigrés de la rue Petrou-Ralli, changent simplement de chaine.

Ce sont tous ceux qui aux conflits étendus, qui ont suivi les jours suivants, qui ont montré qu’il y a encore des « vivants » qui perturbent la normalité apparente, qui ont montré que l’ordre règne mais ne gouverne pas, qui ont révendiqué qu’ aucune condamnation ou regulation ne rend les vies volées, sont descendus dans la rue pour ne compter rien que des pertes materielles.

Et ils sont tous des coplices de l’ Etat grec qui, la nuit du 6/12/08, en utilisant la main du flic Epaminaunde Korkoneas, a visé, tiré et tué ALEXANDRE GRIGOROPOULOS ayant seize ans.

La seule chose qu’ ils meritent, c’est la rage.

La seule chose que nous meritons, c’est la rage.

point d’attache autoadministré de l’université de l’architecture

italian translation

Una pallottola nell’ ambiente urbano non puo uccidere chi non vive. E ci sono molti che portano il loro cadavere nelle cita, pensando che sono vivi. Nessuna pallottola non puo uccidere quelli che vogliono vivere una vita tranquilla, quelli che fanno tutto possibile per continuar portar il loro cadavere nella citta. Non c’e nessun motivo per ucciderli perche non disturbano la normalita che se costruisce ogni giorno colla violenza, la normalita che nasconde la paura.

Solo che la pallottola ha abattuto Alexandros che era vivo. Rimane ancora vivo. Perche la vita non e solo respiro e la sua perdita non si diagnostica nell’ ospedale. Perche la vita respira nel conflitto, respira cuando corre sopra quelli che restano immobili a causa della paura, corre sulle strade de “Io” per trovar l’ amore nei parchi, lo sguardo dei compagni ai momenti difficili, le passegiate a angoli oscuri, i nostri sogni e la nostra volonta.

Quelli che vedono quest’ incidente come unico nascondono che le guardie dello stato installati nelle citta occidentali esistono per abbattere e eliminare i corpi che continuano moversi senza disciplina nella citta, le menti che continuano trovare raggioni per odiare, i corpi che sono codannati dalla tolleranza zero perche rifiutano la cultura dominante di relazioni cyber e di sentieri gia definiti. Sono quelli che non possono essere controllati ideologicamente. Solo violentamente.

Quelli che scelgono parlare unicamente per la “disumanita” dell’ assassinio d’ un giovanotto, che non possono trattenere la loro saliva dalla soddisfazione segreta che li provoca il “reality show” televisivo sono:

le persone che non capiscono l’ incidente come guerra civile,

le persone che non hanno raggioni per non cercare la sicurezza statale (sicurezza personale ma anche per la loro proprieta)

le persone che riempiscono i negozi con camere e trovano che quelle gia installate sulle strade non sono abbastanze

le persone che puntano arme da fuoco agli immigranti quando le forze statali non sono sufficienti

gli telespettatori che cambiavano canale televisivo poche settimane prima, indifferenti per l’ assassinio de Montaser Mohamed Asraf davanti alla direzione per i stranieri a Atene.

Ma soppratutto sono le persone che durante i combatti intensi degli ultimi giorni (dove e stato evidente che ci sono ancora molti “vivi” che disturbano la normalita e chi sono disposti a combattere per rivendicare le loro vite rubate) sono usciti solo per estimare i danni materiali.

E sono tutti complici dello stato greco che la sera 6/12/2008 ha sparato e ucciso Alexandros Grigoropoulos de 16 anni.

NON MERITANO CHE RABBIA, NON MERITIAMO CHE RABBIA.

Gruppo Autonomo della Facolta di Architettura