ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ.
Ζούμε στο επίσημο γκέτο της Αθήνας. Πολλές φορές νοιώθουμε αποκομμένοι από τα γεγονότα και αυτό είναι λογικό. Δεν είναι μόνο τα συρματοπλέγματα που μας περικυκλώνουν κι όλη αυτή η κανονικότητα κι η ομοιομορφία του Ολυμπιακού Χωριού. Πώς να εξεγερθούμε μέσα σε μια μακέτα σαν αυτή εδώ; Εδώ η οργή για τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο, θα χανόταν στους αχανείς, τους ‘ναπολεόντιους’ ευθείς δρόμους του ‘χωριού’. Θα μας κύκλωναν από παντού.
Οι συμμαθητές σας βγήκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με την αστυνομία και τα ΜΑΤ για τον άδικο χαμό του Αλέξη, και για όλα όσα χάνουμε καθημερινά και μας τα σκοτώνουν λίγο λίγο…αργά αργά…Θα μπορούσε να είναι ένας από εσάς. Θα σκεφτήκατε –ίσως και γι’αστείο-πως εδώ δεν έχει τίποτα να κάψουμε και να θέλαμε. Όλα κλείνουν και ερημώνουν αντί να δημιουργούνται εστίες δράσης, πληροφόρησης και δικού μας πολιτισμού. Δεν παίζει τίποτα. Πραγματικά. Βρισκόμαστε και τα λέμε στο κεντρικό ψιλικατζίδικο της Ο4. οι πλατείες μας είναι γυμνές, ξερές, βρώμικες και εγκαταλελειμμένες λες από χρόνια, σαν πόλης φάντασμα. Κι εμείς, νέοι, ψάχνουμε ένα μέρος συνεύρεσης, να βρεθούμε με φίλους, μακριά απ’ το σπίτι, την τηλεόραση, τους γονείς. Και δεν υπάρχει τίποτα…δε θέλουμε σώνει και ντε μια καφετέρια για να δίνουμε τα λεφτά μας, αλλά σωστά εξοπλισμένες αθλητικές εγκαταστάσεις και γήπεδα, ζωντανές πλατείες, πάρκα με πράσινο… όπως φανταζόμασταν, για να ξεχνάμε τον πόνο μας στην αρχή που μετακομίσαμε εδώ, ότι τουλάχιστον θα είχαμε καθαρό αέρα και πράσινο.
Ωστόσο το κράτος ξέρει πώς να χτίζει 3όροφο αστυνομικό τμήμα με κρατητήρια για τους μελλοντικούς παραβάτες του συστήματός τους, πως το Βατοπέδιο κάνει πλιάτσικο, - γιατί αυτό είναι το πραγματικό πλιάτσικο, εδώ και αιώνες, και όχι τα αναλώσιμα που πήραν κάποιοι απεγνωσμένοι μετανάστες, κάποιοι θερμόαιμοι πιτσιρικάδες και οποιοσδήποτε άλλος δεν είδε πως πίσω από αυτήν την εξέγερση υπάρχουν χρόνια απωθημένα, καθημερινές αδικίες και πολιτική στόχευση εν γένει - .
Τελοσπάντων, ο εκφυλισμός και ο πλεονασμός της ‘χριστιανοσύνης’ του Βατοπεδίου και ο αλαζονικός και φασίζων τρόπος της αστυνομίας και του κράτους, είναι μέρος της γενικευμένης σαπίλας του συστήματος εδώ και χρόνια.
Θεωρούμε πως η οργή των νέων παιδιών είναι ανεξέλεγκτη, μα αυθόρμητη κι αστείρευτη. Πώς μπορούμε να κρίνουμε τα παιδιά αυτά, που από τη μία, τα κατηγορούμε όλον αυτόν τον καιρό για αδιαφορία, που τα χαρακτηρίζουμε ως παιδιά του καναπέ, της τηλεόρασης και των videogames; πώς να τα κατηγορήσουμε για βανδαλισμούς, τη στιγμή που βγήκαν στους δρόμους επιτέλους;; να τα πάρουμε απ’ τ’ αυτί, να τα μαλώσουμε; λέγοντάς τους ποιοι είναι οι καλοί στόχοι για σύγκρουση και ποιοι οι κακοί…; Ποιοι στόχοι έχουν άμεσο πολιτικό υπόβαθρο και ποιοι θα προκαλέσουν αρνητικά την κοινή γνώμη, που δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τα ιδανικά μιας κοινωνίας που δεν έχει σχέση με αξίες χρήματος, αγοραπωλησίας, και οικονομικού συμφέροντος; Αυτό που έχει τώρα σημασία είναι ότι κάποιοι μιλάνε για βιτρίνες, ενώ εμείς μιλάμε για ζωές.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου