Αρκετά_eng.

'' Αυτές τις μέρες ήμασταν όλοι ζωντανοί
μιλώντας με τους ζωντανούς... ''


Ο θάνατος μπήκε στο σπίτι σου επιτέλους.

Άγγιξε τις θεμελιακές σου ευαισθησίες.
Τόσο καιρό ανεχόσουν...τ' ανεχόσουν όλα...
Δε σ' άγγιζε ο θάνατος τόσων μεταναστών στη δυτική Αθήνα
ήταν σ' άλλη γειτονιά, βιομηχανοποιημένη, βρώμικη, μακριά,
εκεί κοντά στην εθνική, που περνάς μόνο και ποτέ δε στέκεσαι...
''στο κάτω κάτω τί θέλουν κι αυτοί κι έρχονται εδώ πέρα, αφού δουλειές δεν έχει ούτε για μας καλά καλά; δεν κάθονταν στην πατρίδα τους;''
Δε σ' έκοφτε κι απ' την άλλη ούτε που βιάζουν γυναίκες μετανάστριες, ακόμα κι όταν τίς βιάζουν στο κέντρο της Αθήνας
οι 'προστάτες' της πόλης. Αυτό ήταν πάλι αλλού...
''εκεί μωρέ στην Κυψέλη, μέσα στους μαύρους...και ποιος μού λέει εμένα ότι δεν τούς προκάλεσαν;...γιατί οι μαύρες που κατεβαίνουν εκεί στου ψυρρή...νομίζεις δεν τίς έχω δει τα σαββατόβραδα;...κακομοίρες;..μωρέ τί κακομοίρες που όταν τίς ρωτάς 'καλέ γιατί τήν κάνεις τη δουλειά αυτή;' σού λέει 'βρες μου εσύ μιαν άλλη που να βγάζω ογδόντα ευρώ τη μέρα κι εγώ τήν παρατάω!' Τί να τής απαντήσεις τότε; εμ, έτσι που μεγάλωσαν, τί να πούνε;''.....
Oι 'αυτοκτονίες' στα κρατητήρια; στις φυλακές; πέρασε και δε σ' ακούμπησε...
''μπας νομίζεις πως μπαίνουν μέσα τίποτα μπουμπούκια; καλοί τσόγλανοι θα 'τανε...''

ααααααΑΑΑΑΑΡΚΕΤΑΑ!!!!

Λυπησιάρη,όταν τα ζεστά χνώτα του θανάτου έφτασαν επιτέλους τόσο κοντά σου και σε μπούκωσαν, κι είδες πως ο θάνατος που σπέρνεται μπορεί να πάρει τη μορφή σου, να σού κλονίσει αυτήν την ευτυχισμένη γαλήνια εστία σου που τόσο μοχθείς να τήν κρατήσεις με δάνεια και όνειρα ενός καλύτερου πόστου, τότε μόνο λαζαριακά είδες πως υπάρχει ζωή που σού τήν παίρνουν λίγο λίγο χωρίς να νοιώθεις πως σ' αναγκάζουν σε μια ευτυχία ξένη...

Α ρε κακομοίρη, πώς να σ΄αλλάξω;τί θα κάνω με σένα;

Είμαστε τόσοι, όλοι μαζί, όχι φίλοι μα σύντροφοι
όχι αδέρφια μα σύντροφοι...κι εσύ δε βλέπεις τίποτα πέρα απ' τη μύτη σου. Εσύ να ‘σαι καλά.
Μα εγώ θα στέκω εδώ και θα φωνάζω, θα σού μιλάω μέσα στ' αυτί σου,
κάθε ώρα όπου σε βρω, όπου σε πετύχω, θα μαλλιάσει η γλώσσα μου,
γιατί είμαι ζωντανή...

μ.μ.

”these days we were all alive
Speaking with the living.”

The death invaded in your house finally.
The death has touched your structural sensitivities.
All this time you condone… you put up with everything…
You haven’t been touched with the death of so many immigrants at the west
suburbs of Athens; this death was in another neighbourhood, industrial,
dirty, far away; there, you know -close to the national road- where you
always pass but you never stand…
And for this you say…
“After all, what do they want and come here, there are no jobs not even
for us, they must stay at their country”
You didn’t give a shit too, when all these immigrant women had been raped,
even when they were being raped in the centre of Athens, from the
“protectors” of this city. This again, was happening somewhere else…
And for this you say again…
“There in Kipseli, with the black people… and who can say to me that
they didn’t evoke… and what about the black women in Psiri… do you
think I haven’t seen them at Saturday night?... poor?... what poor? When
you ask them “why are you doing this job” she replies “find for me
another job I can earn 80 euro per day and I quit!” what can you answer
to her? Hm! With the way have been educated, with their culture, what else
do you expect?”
And what about all the “suicides” in the police station cells, in
prisons, all these also pass nearby to you but never touch you…
And for this you say…
“What do you think, that in prisons are some nice people? Bums they
are…”

ENOUGHHHHHHHHH!!!

You, you that you feel pity and sad today, today that the warm breath of
death came so close to you and doesn’t let you to breath; and you, you
that finally saw that all these spread deaths can take your face and shake
your happy and secure home for which so much you have drudged to keep it
with loans and with dreams for a better job, only […]

How can I change you poor? What am I going to do with you?

We are as many as you see, not friends but comrades. Nor brothers, nor
sisters, comrades…
And you, you still don’t see more far away from your nose. You, you just
want to be well.
But me, me, I will stand here and I will scream, I will talk inside your
ear, every time, in every place, in any time because I am alive…