Ο θάνατος ενός 15άχρονου στα στενά των Εξαρχείων είχε αναγγελθεί χρόνια πριν, όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ούρλιαζαν κάθε βράδυ στις οχτώ για το κύμα εγκληματικότητας που εισβάλλει στη χώρα μαζί με τις ορδές των εξαθλιωμένων μεταναστών, όταν οι νοικοκυραίοι εγκαθιστούσαν κάμερες στα σπίτια και τα μαγαζιά τους, όταν ο γελοίος πολιτικός προϊστάμενος των δυνάμεων καταστολής δήλωνε ότι «Οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι με νευρικό σύστημα, και μάλιστα φέρουν όπλα». Το όπλο του μπάτσου που «είχε βαρεθεί να τρώει πέτρες» είχε εκπυρσοκροτήσει, πολύ πριν ο Αλέξης πέσει νεκρός.
Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του «θύματος» (μια λέξη-ειρωνεία, τεχνοκρατικά αποστειρωμένη, πτώμα στα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων, γυμνή από πράξη κι από συναισθήματα) σόκαραν μια κοινωνία που είχε μάθει να αναμασά την περί ασφάλειας ρητορική μαζί με το, όλο και ακριβότερο, δείπνο της. Ο Αλέξης ήταν 15 ετών και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ενόχους» σκληροπυρηνικούς και βίαιους ανθρώπους που συχνάζουν στα Εξάρχεια. Ο Αλέξης ήταν γηγενής και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ενόχους» πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα στρατόπεδα κράτησης στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Ο Αλέξης ήταν παιδί «αξιοπρεπούς οικογένειας» και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ενόχους» άνεργους, απολυμένους, αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας. Το γεγονός ότι οι επαγγελματίες της διαμεσολάβησης και της υποκρισίας αθώωσαν περίτρανα τον Αλέξη έφερε ρίγη σε όλους: Στην κοινωνία της ασφάλειας, κανείς δεν είναι ασφαλής.
Τα όσα διαδραματίζονται στους δρόμους όλων των πόλεων, όλης της επικράτειας είναι η ζωντανή άρνηση της οργανωμένης επιχειρηματολογίας της εξουσίας: η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μεμονωμένη, ούτε αναπάντεχη. Είναι η καθημερινότητά μας, η ζωή στο κάτεργο μίας στρατοκρατούμενης μητρόπολης, ο αβίωτος βίος της ασφάλειας. Όσο κι αν πολιτικοί και διαχειριστές του θεάματος προσπαθούν να αντιστρέψουν το κλίμα, δίνοντας μικρόφωνα στους «αγανακτισμένους πολίτες», κλαυθμυρίζοντας για το «πλιάτσικο», ουρλιάζοντας για την «ανομία», κανείς δεν μπορεί πια να προσάψει την ποιότητα του προβοκάτορα στους χιλιάδες πιτσιρικάδες που πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, που σπάνε τα δημαρχεία, που αρνούνται στην πράξη την κηδεμονία των κομματικών πρωτοποριών. Η μόνη που πείθεται και, βεβαίως, αναπαράγει την προβοκατορολογία είναι η νίπτουσα τας χείρας της καθεστωτική αριστερά. Σε πείσμα των αμήχανων, μουδιασμένων και τρομοκρατημένων ανδρείκελων
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Στην εποχή των δολοφόνων η σιωπή είναι συνενοχή
Κανένας αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους
Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληθφέντων
Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη,αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη
Πρωτοβουλία αναρχικών απο τις γειτονιές του Φιλοπάππου
english translation
Thursday, 11 of December 2008
One word – Irony...
The facts are known, we are not going to stay at them, we won't search for tissues and skin to find the bullet's path, we won't demand for an autopsy and neither for a psychological examination of the “perpetrator “ (one word – irony , technically immunised, evidence that wants to convince us for the objectivity of the judges and the journalists, and their focus on the preservation of the proof of innocence.)
We live in the era of murderers
The death of a fifteen years old in the streets of Eksarhia had been announced years before, when the mass media were screaming every night on the evening news for the wave of criminality that invades the country with the hordes of abject refugees, when the gentlefolk was installing cameras in their houses and stores, when the ridiculous political supervisor of the forces of suppression had said that: “the policemen are humans with nervous system and they carry guns”. The gun of the cop that “was tired of been hit by rocks” had detonated, long before Alexis had fallen dead.
The specific characteristics of the “victim” ( one word – irony, technically immunised, corpse in the mouths of judges and journalists, nude from act and emotion ) had socked one society that had learned how to recycle the rhetoric of safety while eating the everyday more expensive dinner of hers. Alexis was fifteen years old, therefore , totally “innocent” in contrast to the “guilty” radicals and violent people that hung around Eksarhia. Alexis was indigenous therefore totally “innocent” in contrast to “guilty” teens that rot in detention’s camps at Chios and
All that take action in the streets of all cities, in the whole country are the live denial of the organized argumentation of the authority: the assassination of Alexis is neither random neither isolated neither unexpected. It is our commonness, our life in the militarized metropolis, the unlived life of safety. Even if the politics and administrators of the spectacle try to reverse the climate by giving microphones to the indignant civilians, by crying for the freebooting, by screaming about the “anomy”, nobody can anymore append the quality of the provocateur to the thousands of the kids that siege the police stations, that break the municipalities, that deny in action the custody of the party leads. The only one that is convinced and surely reproduces provocations is the established left in the role of Pontius Pilate. Despite the confused, stiffed and terrorised mannequins.
ALEXIS IS ALIVE AS LONG WE ARE ON THE STREETS
In the era of murderers silence is complicity
No captive in the hands of the state
Immediate release of all the detainees
We have not said our last word, these nights belong to Alexis
initiative of anarchists from the neighborhood of Filopappou
german translation
Ein Wort-Ironie
Die Tatsache ist bekannt. Wir werden sie nicht mehr analysieren. Wir werden die Haut nicht untersuchen, um die Richtung den Schuss zu finden. Wir möchten keine Leichenschau. Wir möchten keine psychologische Untersuchung des "Täters" (ein Wort-Ironie, technokratisch sterilisiert. Ein Wort, das Journallisten und Richter verwenden, um uns zu überzeugen, dass sie objektiv sind, dass sie die Unschuldsvermutung respektieren). Wir leben in der Zeit der Mörder.
Den Mord ein 15jähriger in Exarhia war seit Jahren zu erwarten. Die Journalisten haben täglich am Fernsehen über die Kriminalität der elenden Immigranten geheult. Die Besitzer haben Kameras gestellt, um ihre Laden und Häuser zu versichern. Der lächerliche Minister der Kräfte der Repression hat gesagt: "Die Polizisten haben Nervensystem und Waffen". Der Bulle hat seit Jahren gefeuert. Lange bevor Alexis tot war.
Die Merkmale des "Opfers" (ein Wort-Ironie, technokratisch sterilisiert. Eine Leiche in dem Mund der Richter und der Journalisten. Ohne Gefühl, ohne Tat) waren ein Schock für die Gesellschaft. Eine Gesellschaft gewöhnt an das Argument der Sicherheit. Alexis war nur 15 Jahre alt und völlig "unschuldig". Er war nicht einer von der "schuldigen", "wütenden", "gewaltsamen" Menschen, die in Exarhia herumlaufen. Alexis war Einheimischer und völlig "unschuldig". Er war nicht einer der jungen "schuldigen" Immigranten, die in den Polizeistationen gefoltert werden. Alexis war der Sohn einer "angesehenen Familie" und völlig "unschuldig". Er war nicht einer der "schuldigen" Arbeitslosen, Entlassenen, Ausgeschlossenen. Die Professoren der Heuchelei haben Alexis freigesprochen. Die Gesellschaft fürchtet: In der Gesellschaft der Sicherheit ist niemand sicher.
Was auf die Strassen des ganzen Landes passiert, ist die lebendige Weigerung gegen die organisierten Argumente der Macht. Alexis Mord war nicht zufällig, war nicht unerwartet. Alexis Mord ist unsere Alltag, unser Leben in eine Metropole, wo es überall die Armee der Polizei gibt. Alexis Mord ist die unerträgliche Sicherheit. Die Politiker und die Manager des Spektakels versuchen die Wahrheit zu verbergen. Sie sprechen über "empörte Bürger", die ihre Laden gegen Barbarei schützen möchten. Sie sprechen über "Plünderung", "Gesetzlosigkeit". Aber sie kann nicht die tausende Jungen und Mädchen, die auf die Strassen sind, Provokateuren nennen. Die tausende Jungen und Mädchen, die Polizeistationen attackieren, die Rathäuser zerstören, die keine Avantgarde von den Parteien akzeptieren. Nur die parlamentarische kommunistische Partei reproduziert ihre Provokateur-Theorie.
Gegen alle ängstlichen Strohmänner sagen wir:
SOFERN WIR AUF DIE STRASSEN BLEIBEN, IST ALEXIS LEBENDIG.
In der Zeit der Mörder ist das Schweigen Mitschuld.
Niemand in dem Gefängnis des Staates.
Sofortige Befreiung aller Inhaftierten.
Wir haben unser letztes Wort nicht gesagt. Diese Nächte sind Alexis Nächte.
Initiative von Anarchisten aus Filopappou Stadtviertel
italian translation
Una parola ironica
I fatti sono noti; non abbiamo intenzione di sprecare tempo per soffermarci su questi. Non cercheremo di individuare la traiettoria del proiettile; non chiederemo l’autopsia né la perizia psichiatrica del “perpetratore” (una parola ironica, sterilizzata, che vuole convincerci dell’oggettività di giudici e giornalisti, della loro dedizione alrispetto della presunzione d’innocenza). Stiamo vivendo nell’epoca degli assassini.
La morte di un quindicenne nei vicoli di Exarchia era già stata preannunziata da anni quando i media ululavano ogni sera dai t.g. delle otto contro l’ondata di criminalità che investe la grecia insieme con le orde di immigrati; quando i “benpensanti” installavano camere nelle loro case e nei loro negozi; quando il ridicolo ministro delle forze della repressione dichiarava che “i poliziotti sono uomini dotati di sistema nervoso e portano armi”. L’arma dello sbirro aveva sparato molto prima dall’assassinio di Alexis.
Le caratteristiche peculiari della “vittima” (una parola ironica, sterilizzata, un cadavere nella bocca dei giudici e dei giornalisti, denudata da sentimenti) hanno scioccato una società che è abituata a masticare la vulgata securitaria insieme con il suo pranzo. Alexis aveva quindici anni e di conseguenza era “innocente” diversamente dalle violente persone che frequentano Exarchia e sono “colpevoli”; Alexis era indigeno e di conseguenza “innocente” a differenza dei ragazzini che marciscono nei CPT perché sono “colpevoli”; Alexis era figlio di una famiglia “per bene” e si conseguenza “innocente” diversamente dai licenziati, i disoccupati, gli emarginati di questa società che sono “colpevoli”. Il fatto che i professionisti della mediazione e dell’ipocrisia hanno trovato Alexis “innocente” ha fatto “rabbrividire” tutti: nelle società della sicurezza nessuno può sentirsi al sicuro.
Ciò che si svolge nelle strade di tutta la grecia è il rifiuto dell’argomentazione del potere: l’assassinio di Alexis non è casuale né isolato, né inaspettato. Fa parte della nostra vita quotidiana, la vita nella galera di una metropoli militarizzata, la vita insopportabile della sicurezza. I politici e i gestori dello spettacolo per quanto cercano di rovesciare la situazione creata e danno la parola ai “cittadini sdegnati”, lamentandosi dei “saccheggi” e protestando contro “l’anomia”, nessuno può imputare la qualità del “provocatore” alle migliaia di ragazzi che mettono sotto assedio le stazioni di polizia e attaccano i municipi, che rifiutano il paternalismo delle avanguardie dei partiti. Solo la sinistra di regime si lascia convincere e riproduce la vulgata dei “provocatori”.
A dispetto dei fantocci sbigottiti, intorpiditi e terrorizzati
ALEXIS VIVE FINCHÉ NOI CI TROVIAMO NELLE STRADE
Nell’epoca degli assassini il silenzio è complicità
Nessuno prigioniero nelle mani dello stato
Rilascio immediato di tutti gli arrestati
Non abbiamo detto l’ultima parola, queste notti sono di Alexis
Iniziativa di anarchici dai rioni di Filopapou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου