Η ζωή του σκύλου

Πλησίασα και είδα τον σκύλο να κοιμάται στην πολυθρόνα.

- «Τι να σου πω» του λέω «έτσι όπως κοιμάσαι μου θύμισες εμένα».

Και να ‘μουν λέει σκύλος να δάγκωνα το λαρύγγι του κάθε χασάπη…θα ξεβρόμιζε ο τόπος!

Η βία μέσα μου.

Αυτές τις μέρες , αυτές τις ώρες, η βία φουντώνει.

Μου ‘ρχεται να κάψω, να σπάσω, να μυρίσω..; τη μυρωδιά της σαπισμένης σάρκας και των καμένων μυαλών.

Δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, δεν έχω σπάσει τζαμαρίες, δεν έχω επιτεθεί σε αστυνομικούς, μόνο κάτι λίγα δακρυγόνα έχω φάει σε πορείες -και αυτά εκ του ασφαλούς- κι έχω τρέξει λιγάκι μαζί με άλλους διαδηλωτές για να τα αποφύγω.

Δεν είμαι του «χώρου», θέλω να πω δεν έχω συμμετάσχει σε δράσεις αναρχικών κι ούτε έχω φάει ατελείωτες ώρες σε συνελεύσεις προσπαθώντας να δράσω συλλογικά με συντρόφους.

Με εμπνέει όμως η ιδέα της αναρχίας. Η ιδέα ενός κόσμου ελεύθερου, απαλλαγμένου από εξουσίες, ιεραρχίες και ιδιοκτησίες. Ενός κόσμου που τολμά να ονειρεύεται, να δημιουργεί, να ζει!

Αλλά αυτές τις μέρες τα εντόσθιά μου, τα συκώτια μου, τα μυαλά μου, είναι άνω-κάτω και θέλουν να πεταχτούν έξω! Νιώθω μια συσσωρευμένη ένταση που σταματάει στα χέρια μου…χέρια που θέλουν να σπάσουν, να κάψουν, να τεμαχίσουν, να…να…να…είναι πολλά αυτά που θέλω να κάνω.

Η βία μέσα μου.

Η βία όμως πως έχει γεννηθεί;

Πώς μας έχουν φτάσει σ’ αυτό το σημείο;

Πώς ξεκουρδίστηκαν οι ψυχές μας;

Πώς χαραμίστηκαν τα φιλιά μας;

Πώς δέθηκαν οι γλώσσες μας;

Πώς περπατάμε στα σκοτάδια;

Πώς;

Πώς έφτασα στο σημείο να θέλω να είμαι σκύλος που θα ορμήξει σε λαρύγγια , θα ξεσκίσει σάρκες, θα λιανίσει κόκαλα, θα γλύψει αίματα;

ΘΕΛΩ να γίνω σκύλος.

Θέλω να γίνω σκύλος μήπως και ξαναβρώ την ανθρωπιά μου.