(Την ίδια στιγμή, ακριβώς πάνω από το σταθμό στα Προπύλαια εξελισσόταν μία συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν μουσικοί οι οποίοι έπαιζαν ζωντανά διάφορα τραγούδια. Αφού περικυκλώθηκαν για κάποια ώρα από τα ανθρωποειδή των ΜΑΤ, δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση με χημικά. Στη συνέχεια τα ΜΑΤ, κινήθηκαν μέσα στο ΜΕΤΡΟ, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν με τη σειρά τους εκεί για λίγη ώρα καθώς ο κόσμος είχε κλείσει τις εξόδους γιουχάροντας και αποδοκιμάζοντας τα...)
Επίσης, την ίδια ώρα, μία άλλη πρωτοβουλία συντρόφων της κατάληψης ΑΣΟΕΕ ανάρτησε ένα πανό μπροστά στα Προπύλαια, αφιερωμένο στον συνήγορο των δολοφόνων του Αλέξη.
Τέλος, με συνθήματα γέμισαν και αρκετά λεωφορεία που πέρασαν εκείνη την ώρα από την περιοχή.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΤΕΛΟΣ – ΖΩΗ ΟΧΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ
‘’Στο μετρό δεν βρίσκουμε πια ίχνος δυσφορίας που καθημερινά παρεμπόδιζε τις κινήσεις των επιβατών. Οι άγνωστοι συνομιλούν, δεν προσπερνιούνται. Συμμορίες σε μυστικά συμβούλια σε κάθε γωνιά. Ευρεία μαζέματα στις λεωφόρους συζητάνε έντονα. Οι επιθέσεις συνεχίζονται από την μία πόλη στην άλλη, από την μία μέρα στην άλλη… Το ράδιο κρατά ενήμερους τους εξεγερμένους για την υποχώρηση των κυβερνητικών δυνάμεων… Αδύνατον να ειπωθεί αν πέρασε ένας μήνας ή πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησαν τα «γεγονότα». Ο πρωθυπουργός μοιάζει πολύ μόνος με τις επικλήσεις του για ηρεμία.’’
(από το γαλλικό βιβλίο «Η επερχόμενη εξέγερση» της Αόρατης Επιτροπής»)
Κάποιος μόλις ακύρωσε το εισιτήριό του μπαίνοντας σε έναν σταθμό. Μέχρι την επόμενη έξοδο ένα πλήθος θα περάσει μπρός στα μάτια του, βιαστικά σαν εικόνα. Οι κάμερες, οι φυλακές και οι μπάτσοι θα βρίσκονται στην θέση τους και ίσως να μην ενοχλήσουν κανέναν μας. Αρκεί να συμμορφωθούμε με το γενικότερο πρόσταγμα των καιρών, το δόγμα της μηδενικής ανοχής: Δούλευε, κατανάλωνε και αλίμονο αν παρεκκλίνεις από την κανονικότητα. Εξάλλου και οι διαφημίσεις βρίσκονται εκεί όπου το βλέμμα μπορεί να φτάσει. Αν αυτό το βίωμα των χώρων που μας περιβάλλει, αποκαλείται αισθητική, τότε σίγουρα μιλάμε για αισθητική της βίας που επιβάλλεται μέσω της βίας της αισθητικής προτάσσοντας την γρήγορη μετακίνηση. Έτσι λοιπόν, μια νέα νοηματοδότηση συγκροτείται, αυτή του «δημόσιου χώρου κοινής ωφελείας» με όρους κατασταλτικούς αλλά και αντίτιμο για να πας πιο γρήγορα στην δουλειά, αντίτιμο για να κινηθείς σε μία πόλη που δεν περπατιέται.
Αν κάτι γέννησε την ανάγκη μετακίνησης με το μετρό, τούτο ήταν η ανάγκη, κράτους και κεφαλαίου ώστε εμείς, ως εργαζόμενοι-καταναλωτές να μετακινούμαστε ταχύτατα καθώς οι εργασιακές σχέσεις αναδιαρθρώνονταν. Με το μετρό, το σύνθημα του γαλλικού Μάη ‘’Ζωή χωρίς νεκρό χρόνο’’ απέκτησε μία αλλοτριωμένη εφαρμογή, ελαχιστοποιώντας τον χρόνο κυκλοφορίας της εργατικής μας δύναμης και της καταναλωτικής μας δυνατότητας. Πλέον η πόλη γίνεται αντιληπτή σαν ένα επεκτεινόμενο κοινωνικό εργοστάσιο και ένα αχανές εμπορικό κέντρο, μία πόλη μηχανή, την κλίμακα της οποίας δύσκολα αντιλαμβανόμαστε. Η τοπικότητα συνθλίβεται από την μαζική κλίμακα της νέας μέγα-πόλης και κανένας έλεγχος στην καθημερινότητα αυτής δεν νοείται πια. Ένας νέος σταθμός δημιουργείται προκειμένου να «αναζωογονήσει» μία περιοχή μέχρι τώρα νεκρή για το κεφάλαιο. Ο ντόπιος πληθυσμός διώχνεται και στοιβάζεται αλλού ενώ την θέση του παίρνει η φανταχτερή εμπορική δραστηριότητα. Όσο για την λεηλασία της φύσης, καθώς και για τους εργάτες που έχασαν την ζωή τους στα έργα του Μετρό και των Ολυμπιακών Αγώνων, χάριν του εθνικού καθήκοντος και μιας συστηματικής καταστροφής που ονομάζεται ανάπτυξη, κανείς δεν τόλμησε να πει τίποτα. Εξάλλου θα τους ακολουθήσουν και άλλοι.
Μέσα σε αυτό το γενικό καθεστώς καταστολής, εκμετάλλευσης και χειραγώγησης, κυριαρχίας και ετεροκαθορισμού, η πρόσφατη δολοφονία ενός παιδιού από την ελληνική αστυνομία ήταν μία μάλλον αναμενόμενη κατάληξη ενός μηχανισμού που βρέθηκε εκεί για να απαντά με σφαίρες μόλις οι κινήσεις των εκμεταλλευομένων διασαλεύσουν το βασίλειο της κυριαρχίας. Άλλωστε τα ψυχιατρεία και οι φυλακές περιμένουν, και η εντολή είναι ρητή: Οι παραβάτες εκτελούνται. Αν κάτι υπενθύμισε το γεγονός αυτό, ήταν η παρουσία της οργανωμένης βίας μίας ελίτ, η οποία αμέσως καλεί σε τάξη και υπακοή, «ήταν άλλωστε ένα ατυχές συμβάν», λέει. Την επομένη μίλησαν για οργή, κάποιοι είπαν πως ήταν κατανοητή και ένας συφερτός από ειδικούς, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και δημοσιογράφους έσπευσαν να την απονευρώσουν.
Αυτή την κοινωνική ανταρσία την βιώνουμε σαν μέρος της και όχι σαν νεκρός παρατηρητής της. Είμαστε εδώ για να συμβάλλουμε σε αυτήν την ρήξη με την κανονικότητα. Ας κολλήσουμε το μικρόβιο της ανθρώπινης ζωντάνιας στον αποστειρωμένο χώρο. Ας δημιουργήσουμε έναν πραγματικά δημόσιο χώρο, ας γελάσουμε, ας συζητήσουμε, ας ζωγραφίσουμε. Ας αντισταθούμε στον έλεγχο και ας ταξιδέψουμε δωρεάν στην πόλη. Ας φέρουμε τα πάνω κάτω.
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ
english translation
Intervention at Propilaia
This afternoon, an initiative of 50 comrades of the occupation of ASOEE managed an intervention at the metro station -propilaia metro station university- giving texts and flyers, writing slogans and destroying the machines which invalidate tickets by filling the cleft with polyurethane.
(The same moments, exactly above the metro station a rally by musicians was taking place, playing live some songs. Riot police surrounded them and attacked them after a while with teargases. Thereafter, riot police moved inside the metro station, with the result… being trapped from people who were standing at the exits of metro who raspberried and blasted them…)
Also, during all these, another initiative of some comrades of the occupation of ASOEE hung a big banner in front of Propilaia, dedicated to the defence lawyer of the murderers of Alexis.
Finally, several buses that happened to pass by the area, were sprayed with slogans.
The text that was handed:
Enough with tickets - life not transfer
"In the metro we do not find anymore any trace of malaise that was daily impeding the movements of the passengers. The unknown talk to each other, they don't just pass by. Gangs in secret councils in every corner. Wide aggregation in the avenues discussing intensely. The attacks are continued from one city to the other, from the one day to the other… Radio keeps inform the revolting people for the reprocess of governmental forces… It is impossible to say if a month has passed or many years from that moment "events" began. The Prime Minister resembles very lonely with his invocations for calm."
(from the French brochure "The befalling revolt" from the Invisible Committee)
Somebody just cancelled his ticket entering a station. Up to the next exit a crowd will pass in front of his eyes, hastily like a picture. The cameras, the prisons and the cops will be in their positions and they possibly won’t bother anyone of us. Suffice it to compliance with the general command of these times, the doctrine of zero tolerance: work, consume also alas if you deviate from the regularity. Moreover, advertisements are found there, up to where the eye can reach. If this biome of spaces that surround us, is called aesthetics, then it has to do with aesthetics of violence that are imposed via the violence of aesthetics affixing the fast locomotion. Thus therefore, a new meaning is constituted, that of "public space of common utility" with repressive terms and with a price in order to go to your work faster, a price in order to move in a city which cannot been walked.
If something gave birth to the need of transportation with the metro, that was the need of the state and the capital so that we, as workers-consumers, move very rapidly while working conditions getting harder. With the metro, the slogan of French May "life without dead time" acquired an alienated application, minimising the time of circulation of our working force and our consuming possibility. Henceforth, the city becomes perceptible as an extended social factory and an infinite commercial centre, a city machine, the scale of which we hardly conceive. Locality is crushed by the mass scale new mega-city and no control of this everyday routine is anymore in existence. A new metro station is created so that "it revives" a region that is dead up to now for the capital. The local population is turned away and stacked elsewhere while its place takes the flashy commercial activity. As long as for the pillage of nature, as well as for the workers that lost their life in the work of the metro and the Olympic Games, thanks to the national duty and to the systematic destruction that is called development, no one dared to say anything. Moreover they will be followed also by all the others.
In this general arrangement of repression, exploitation, guidance and sovereignty, the recent murder of a child from the greek police was a rather expected conclusion of a mechanism that was found there in order to answer with bullets just when the moves of exploited people threatens the kingdom of sovereignty. Furthermore the psychiatric clinics and prisons are waiting for, and the command is explicit: the offenders are executed. If something reminded this event, it was the presence of the organized violence of the elite, which immediately calls in order and obedience, "furthermore, it was an unlucky incident", says. The next day they spoke about rage, some said that it was comprehensible and a bunch from experts, sociologists, psychologists and journalists hurried to transform the rage with calm.
We experience this social mutiny as a part of it and not as a dead observer. We are here in order to contribute in this rupture with the regularity. Let's stick the microbe of human aliveness in this antiseptic space. Let's create a really public space, let's laugh, let's discuss, let's paint. Let's resist in the control and let's travel free of charge through the city. Let's bring the above under.
Let’s make transportation a public good.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου