Η προκήρυξη αυτή μοιράστηκε σε τέσσερις χιλιάδες αντίτυπα στους δρόμους της Αγίας Παρασκευής, στα πλαίσια των κινητοποιήσεων στο Χαλάνδρι και ως ένθετο στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού. Παραλείπεται εδώ το πρώτο μέρος της προκήρυξης, μια που σ’ αυτό γίνεται τόσο μια πρόχειρη καταγραφή της πληθώρας «μεμονωμένων» γεγονότων αστυνομικής κτηνωδίας των τελευταίων ετών, όσο και μια απόπειρα παρουσίασης του χρονικού της εξέγερσης ως τις 12 Δεκεμβρίου. Κατά συνέπεια, μια ακόμα παράθεση τους σ’ αυτές τις σελίδες περιττεύει.
…ο αναρχικός χώρος ούτε μπορούσε αλλά ούτε και ήθελε να παίξει καθοδηγητικό ρόλο στην αυθόρμητη αυτή εξέγερση. Είναι πραγματικά βλακώδες να πιστεύει, αν το πιστεύει κανείς, ότι οι αναρχικοί ήταν οι μόνοι που συγκρούστηκαν αυτές τις μέρες. Άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κουλτούρες και βιώματα βρέθηκαν στα οδοφράγματα και σε κάθε μορφής διαμαρτυρία.
Όσο πρωτόγνωρη όμως ήταν η συμμετοχή και η εξεγερτική διάθεση του κόσμου, άλλο τόσο εκκωφαντικά προβλέψιμη ήταν η στάση των καθεστωτικών MME, τα οποία ούτε τώρα πρωτοτύπησαν, επιβεβαιώνοντας ξανά και ξανά το συνένοχο, δουλικό, αηδιαστικό τελικά χαρακτήρα τους. Αν ήμασταν στη Γαλλία θα μας αποκαλούσαν εξεγερμένους. Μια πιο ψύχραιμη ματιά θα έκανε αυτονόητη αυτή την υποκριτική τους στάση. Μια ματιά σαν αυτή που παρέχουν τα διεθνή μέσα, τα οποία εντάσσουν την εξέγερση σε ένα συνολικότερο πλαίσιο. Είναι αλήθεια πως αυτοί που έχουν να βγουν από τα γραφεία τους εδώ και πολλά χρόνια είναι αδύνατο να καταλάβουν τι συμβαίνει αυτές τις μέρες και από ποιους. Κάθε προσπάθεια ανάλυσης της ιδιοσυγκρασίας του «κουκουλοφόρου» προκαλεί γέλιο και θλίψη. Γιατί και η γελοιότητα έχει τα όριά της (λέμε τώρα).
Σαν ορκισμένοι θεματοφύλακες του καθεστώτος που είναι λοιπόν, το βράδυ της δολοφονίας έσπευσαν πρώτοι να τη δικαιολογήσουν με τη γνωστή επιχειρηματολογία τους (ο αστυνομικός δεχόταν επίθεση, πυροβόλησε στον αέρα κτλ). Έλα όμως που έξω από την εικονική ζωή τα νέα κυκλοφορούν πιο γρήγορα και έτσι ύστερα από λίγο, αφού απέτυχαν να κουκουλώσουν την υπόθεση, τα γύρισαν, σε μια προσπάθεια τουλάχιστον να μην προκαλέσουν περισσότερο αλλά και να υποκριθούν τους ανθρώπους με αίσθηση του δίκαιου. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να έρθουν απλά λίγο πιο κοντά στο Όσκαρ. Οι εξεγερμένες συνειδήσεις που άρχισαν να κατακλύζουν τους δρόμους απέδειξαν ότι η τρομοκρατία των ΜΜΕ μπορεί να σπάσει.
Από την επόμενη μέρα ξαναγύρισαν στο γνώριμο ρόλο τους. Συνεχής αναφορά στις ζημιές και τις κατεστραμμένες περιουσίες. Διαχωρισμός της βίας από τη διαμαρτυρία ανθρώπων (σύμφωνα μ’ αυτούς, σωστή διαμαρτυρία είναι μόνο αυτή που δεν ενοχλεί κανέναν άρα δεν την εισπράττει κανένας). Κατακλυσμός των τηλεοπτικών πάνελ από όλες τις αποχρώσεις της δεξιάς. Υπεράσπιση των αστυνομίας ξανά. Μέχρι και τη φιλολογία περί εξοστρακισμού της σφαίρας επανέφεραν. Εκεί όμως που έκαναν πιο σαφή την αντιδραστική θέση τους στο μέτωπο που άνοιξε ήταν όταν δικαιολόγησαν και βάφτισαν για άλλη μια φορά «αγανακτισμένους πολίτες» τους παρακρατικούς, χρυσαυγίτες και οννεδίτες που επιτέθηκαν στους εξεγερμένους στην Πάτρα, τη Λάρισα και αλλού. Και για την ιστορία (της αποσαφήνισης του ρόλου τους), ο δημοσιογράφος του «Ελεύθερου» Τύπου που φωτογράφησε τον ΜΑΤατζή στην Αλεξάνδρας με προτεταμένο όπλο απολύθηκε.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως για εμάς, δεν μπορεί να αποτελεί πρόταση για δράση και πολύ περισσότερο για οργάνωση της κοινωνίας όπως την οραματιζόμαστε η βία προς κάθε κατεύθυνση, οι καταστροφές μικρομάγαζων και το πλιάτσικο σ’ αυτά. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, αφού μια υλική καταστροφή αρχίζει και τελειώνει την ίδια στιγμή και ελάχιστη σημασία έχει, πέρα από συμβολική, για τη συνέχιση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Εκείνο που είναι σίγουρο όμως είναι πως άσχετα με αυτή την άποψη, η έκρηξη της κοινωνικής οργής εκφράζεται μέσα στα πλαίσια της εξέγερσης, μιας εξέγερσης που ξεπερνά ακόμα και αυτούς που την ευαγγελίζονται και πλέον γίνεται υπόθεση υποκειμένων από όλες τις κοινωνικές και ταξικές διαστρωματώσεις (υπάρχουν και τέτοιες). Υπό αυτές τις συνθήκες και άσχετα με τη γνώμη του καθενός, δεν θα ‘πρεπε να μας εκπλήσει το γεγονός ότι άνθρωποι απαλλοτριώνουν εμπορεύματα, τη στιγμή που η απαλλοτρίωση της εργατικής τους δύναμης δεν τους επιτρέπει τη νόμιμη απόκτησή τους. Παρόμοια μπορούν να ερμηνευθούν και οι καταστροφές. Η εξέγερση εμπεριέχει την οργή. Απλά συμβαίνει.
Το να χρησιμοποιείς τέτοιου είδους αντεπιχειρήματα στην προσπάθειά σου να μειώσεις ή να απονοηματοδοτήσεις τα γεγονότα είναι απλός και ξεκάθαρος λαϊκισμός. Σ’ αυτό το πνεύμα, εναλλακτικά μπορούμε να προτείνουμε να πληρώσουν εδώ και τώρα τις ζημιές στα καταστήματα ο δολοφόνος Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο συνεργός Βασίλης Σαραλιώτης και η πολιτική ηγεσία που τους ενθάρρυνε.
Εκείνοι όμως που δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να μιλούν για ζημιές είναι οι εξουσιαστές και οι δημοσιογράφοι – προπαγανδιστές τους. Καταδικάζουν τις μαζικές κλοπές λάπτοπ, ρούχων και γυαλιών και τις καταστροφές μαγαζιών, επικαλούμενοι μάλιστα μέχρι και το εργασιακό μέλλον των εργαζομένων σ’ αυτά. Την ίδια στιγμή, προωθούν νέα μέτρα στην κατεύθυνση της οργανωμένης και νόμιμης ληστείας σε βάρος των μικρομεσαίων για τους οποίους χύνουν ποτάμι τα δάκρυα. Κουκουλώνουν το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Ρίχνουν στις πλάτες του κόσμου το βάρος για την οικονομική επανάκαμψη των μεγάλων τραπεζών που διέρχονται κρίση στα κέρδη τους. Φροντίζουν αδιάκοπα για την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων μέσα από εξοντωτικές εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Πλουτίζουν. Βαθαίνουν την ταξική αλλά και κοινωνική ανισότητα, αυτήν που γεννά την οργή η οποία δεν θα κάνει διάκριση σε μικρή, μεσαία ή μεγάλη βιτρίνα.
Για αύριο τα πάντα είναι ανοιχτά, όχι μόνο γιατί αυτός ο γλοιώδης λακές Αλέξης Κούγιας ρίχνει λάδι στη φωτιά με τις παρεξηγήσεις και το θέλημα του θεού, όχι μόνο γιατί πάνε να θάψουν και πάλι το θέμα και να ελαφρύνουν τους φονιάδες, την ίδια στιγμή που προφυλακίζουν τους συλληφθέντες αγωνιστές, οι οποίοι πρέπει να έχουν την αλληλεγγύη μας. Αλλά γιατί η αντίσταση έχει χιλιάδες εκφάνσεις και οι επιτιθέμενοι νεολαίοι που σήμερα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τις σχολές τους δηλώνουν πως παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους.
Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.
Περιοδικό «Ανεπίκαιρα»
12/12/2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
«Street theatre in the Athenian style»: η ειρωνεία του ρεπόρτερ του BBC, ο οποίος μ' αυτήν τη φράση σχολίαζε το πυρπολημένο κέντρο της Αθήνας, ήταν προφανής. Ας αφήσουμε όμως το φλέγμα στους Βρετανούς κι ας κρατήσουμε τη συνειδητή -ή ακόμη και ασυνείδητη- οργή που ξεχειλίζει αλλά και την ποιητική μιας άλλης πράξης: εκείνης των τριών μαθητών που έβγαλαν τα ρούχα τους και ξάπλωσαν ημίγυμνοι στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής μπροστά στους αστυνομικούς και τους διαδηλωτές που είχαν κατακλύσει τη Λεωφ. Αλεξάνδρας. Η εικόνα πάγωσε τη στιγμή και μια συμβολική, βουβή πράξη έγινε πιο ηχηρή από τον κρότο των θρυμματισμένων τζαμαριών, το γδούπο των νεραντζιών και τη βουή των διαδηλωτών. Αν δεχτούμε τη θεατρική διάσταση των δημόσιων διαδηλώσεων, καθώς εμπεριέχουν δρώντα πρόσωπα και θεατές, τότε δεν μπορούμε παρά να μεμφθούμε την κριτική που ασκήθηκε στο γενικευμένο αναβρασμό της χώρας από την ελληνική τηλεόραση. Πέρα από την παραποίηση, την αποσιώπηση, την επιλεκτική και τυποποιημένη παρουσίαση των γεγονότων, κάποιοι ισχυρίστηκαν πως όλα οφείλονται στις συναστρίες των ζωδίων, ενώ γνωστή τηλεοπτική περσόνα εναπόθεσε το «κακό» στην ύπαρξη της υποχθόνιας φυλής των εσωγήινων Νεφελίμ. Οι παράλληλες πραγματικότητες τις οποίες βιώνουμε εδώ και δεκαετίες σ' αυτήν τη χώρα γίνονται διάφανες. Κι εκείνο που πρέπει να γίνει εξίσου διάφανο και σαφές -ειδικά στους θιασάρχες που μας τηλεφωνούν αγωνιώντας για το τι θα συμβεί με τις πολυδάπανες παραγωγές τους- είναι ότι οι υλικές ζημιές (στην περίπτωση της θεατρικής πιάτσας, η αναβολή μιας πρεμιέρας ή η προσωρινή αναχαίτιση της σεζόν) είναι παροδικά φαινόμενα και αποτελούν παράπλευρες απώλειες μιας λαϊκής εξέγερσης που απηχεί την ανάγκη για μια πιο ουσιαστική ζωή. Όπως λέμε όσοι βγήκαμε στους δρόμους: «εσείς μιλάτε για ζημιές, εμείς μιλάμε για ζωές».
from athinorama.gr
Δημοσίευση σχολίου