Και μέχρι τα 18 νόμιζαν πως με έχουν με το μέρος τους. Άριστη διαγωγή, άριστοι βαθμοί, πτυχία σε ξένες γλώσσες. Ξέρετε, όλα αυτά τους κάνουν να σε λένε "καλό παιδί", εννοώντας πως θα μπεις σε μια καλή σχολή, θα αποκτήσεις μια καλή δουλειά, θα κάνεις μια καλή οικογένεια, θα είσαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος, θα πηγαίνεις το Σάββατο στο σούπερ μάρκετ και τις Κυριακές εκδρομή με το αυτοκίνητο. Και δεν έχω τίποτα προσωπικό με αυτούς τους ανθρώπους. Αν κανείς δεν τους μίλησε για το παραθυράκι που θα τους δείξει εικόνες έξω από τον μικρόκοσμό τους δε φταίνε αυτοί. Αλλά και αν -μόνοι τους ή με βοήθεια- κοίταξαν από αυτό το παραθυράκι και αποφάσισαν πως δεν ενδιαφέρονται, είναι δική τους επιλογή και δε θα τους πιέσω για τίποτα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους δείξω και αυτό το "άλλο" και να τους αφήσω να διαλέξουν. Και ας μου μιλήσουν μετά για ευτυχία και πως αυτοί την εννοούν.
Και έγινα 20, αλλά δυστυχώς για κάποιους δεν έγινα φυτό. Αποφάσισα να ψάχνω ό,τι μου πλασάρουν για σωστό και να μαθαίνω πολλά για να αποκτήσω δική μου άποψη. Και μετά με τρόμαξαν. Με τρόμαξαν πολύ γιατί με κάποιον τρόπο με έβαζαν να διαλέξω: ή υποταγή ή ξύλο. Δε με κάνουν να πιστεύω σε δημοκρατία όταν με το που ανοίγω το στόμα με κυνηγάνε με ένα δακρυγόνο και με τρομοκρατούν. Και αυτό έχει δύο αποτελέσματα : ή φοβάσαι και μένεις σπίτι τρώγοντας τη φόλα ή γεμίζεις οργή.
Το ομολογώ. Στην αρχή πέτυχαν το πρώτο. Τρόμαξα. Παραλίγο να γίνω ένα με ό,τι πριν κατηγορούσα. Μόνοι τους όμως έσκαψαν το λάκκο τους. Χρειαζόταν ένα γερό χαστούκι για να ξυπνήσω. Και να το. Λυπάμαι αγαπητοί μου αλλά θα με βρείτε πάλι απέναντί σας. Είμαι μόνο 1,70 και 55 κιλά. Δεν έχετε ιδέα τι μπορώ να κάνω όμως.
Μια "καλή" φοιτήτρια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου