Είμαστε εδώ / Είμαστε παντού / Είμαστε εικόνα από το μέλλον_eng.ger.fr.sp.it.

Αν δεν καώ εγώ,
αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς,
πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;

(Ναζίμ Χικμέτ, «Όπως ο Κερέμ»)

Με τον φόβο στα δόντια το σκυλολόι ουρλιάζει: επιστρέψτε στην κανονικότητα – τέλειωσε το πανηγύρι των τρελών. Οι φιλόλογοι της αφομοίωσης έχουν ήδη αρχίσει να ξεθάβουν τα κοφτερά τους χάδια: «Είμαστε έτοιμοι να ξεχάσουμε, να κατανοήσουμε να εξαργυρώσουμε τις ατασθαλίες των περασμένων ημερών, μα τώρα καθίστε καλά αλλιώς θα φέρουμε τους κοινωνιολόγους μας, τους ανθρωπολόγους μας, τους ψυχιάτρους μας! Σαν καλοί πατεράδες ανεχτήκαμε με συγκράτηση το συναισθηματικό σας ξέσπασμα – τώρα δέστε πώς χάσκουν άδεια τα θρανία, τα γραφεία και οι βιτρίνες! Ήρθε η ώρα για επιστροφή κι όποιος αρνηθεί αυτό το ιερό καθήκον θα χτυπηθεί, θα κοινωνιολογικοποιηθεί, θα ψυχιατρικοποιηθεί. Τούτη η έγκληση πλανάται πάνω από την πόλη: «Είστε στα Πόστα σας;» Η δημοκρατία, η κοινωνική αρμονία , η εθνική ενότητα και όλες οι μεγάλες αγκαλιές που βρωμάνε θάνατο έχουν ήδη απλώσει τα κουλά τους..

Η εξουσία (από την κυβέρνηση ως τους γονείς) αποσκοπεί όχι απλά στην καταστολή της εξέγερσης και της γενίκευσής της, μα στην παραγωγή μιας σχέσης υποταγής-υποκειμενοποίησης. Μια σχέση η οποία ορίζει τον βίο, δηλαδή την πολιτική ζωή, ως μια σφαίρα συνεργασίας, συμβιβασμού και συναίνεσης. «Πολιτική είναι η πολιτική της συναίνεσης, τα υπόλοιπα είναι συμμοριτοπόλεμος, μπάχαλα, χάος»: να μια πιστή μετάφραση όσων μας λένε. Της προσπάθειάς τους να αρνηθούν τον ζωτικό κορμό κάθε ενέργειας, και να μας διαχωρίσουν, να μας απομονώσουν από αυτό που μπορούμε να πράξουμε: όχι να κάνουμε τα δύο ένα, μα να σπάμε ξανά και ξανά το ένα σε δύο. Οι μανδαρίνοι της αρμονίας, οι βαρόνοι της ησυχίας-τάξης-και-ασφάλειας μας εγκαλούν να γίνουμε διαλεκτικοί. Όμως αυτά τα κόλπα είναι απελπιστικά παλιά και η αθλιότητά τους φαίνεται στις σαπιοκοιλίες των εργατοπατέρων, στα ξεπλυμένα μάτια των διαμεσολαβητών, που σαν όρνια κουρνιάζουν πάνω από κάθε άρνηση, πάνω από κάθε πάθος για το πραγματικό. Τους είδαμε τον Μάη, τους είδαμε στο LA και στο Brixton, τους βλέπουμε εδώ και δεκαετίες να ξερογλείφουν τα ξεψαχνισμένα κοκάλα του Πολυτεχνείου. Τους είδαμε ξανά εχθές που αντί να κηρύξουν γενική απεργία διαρκείας υποκλίθηκαν μπροστά στην νομιμότητα κι ακύρωσαν την απεργιακή πορεία. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως ο δρόμος για την γενίκευση της εξέγερσης περνάει από την μεταφορά της στο πεδίο της παραγωγής – περνάει μέσα από την κατάληψη των μέσων παραγωγής του κόσμου που μας συνθλίβει.

Αύριο ξημερώνει μια μέρα για την οποία τίποτα δεν είναι σίγουρο. Και τί θα μπορούσε να είναι πιο απελευθερωτικό από αυτό μετά από τόσα χρόνια βεβαιότητας; Μια σφαίρα στάθηκε ικανή να διακόψει την στυγνή αλληλουχία τόσων πολλών ημερών που έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους. Η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου ήταν η στιγμή που συντελέστηκε μια μετατόπιση ικανή να φέρει τα πάνω κάτω. Η μετατόπιση δηλαδή από την διεκπεραίωση μιας ακόμα μέρας στο σημείο που τόσοι πολλοί σκέφτηκαν ταυτόχρονα: «Αυτό ήταν, ως εδώ, όλα πρέπει να αλλάξουν και είμαστε εμείς αυτοί που θα τα αλλάξουμε». Και η εκδίκηση για τον θάνατο του Αλέξη έγινε εκδίκηση για την κάθε μέρα που είμαστε αναγκασμένοι να ξυπνάμε σε αυτό τον κόσμο. Και αυτό που φάνταζε τόσο δύσκολο αποδείχτηκε τόσο απλό.

Αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί, κάτι που έχουμε. Αν είναι κάτι που τρομάζει αυτό δεν είναι άλλο από την επιστροφή στην κανονικότητα. Γιατί στους κατεστραμμένους και λεηλατημένους δρόμους των λαμπερών μας πόλεων δεν βλέπουμε μόνο τα αυτονόητα αποτελέσματα της οργής μας αλλά την δυνατότητα να αρχίσουμε να ζούμε. Πλέον δεν έχουμε άλλο να κάνουμε από το να εγκατασταθούμε πάνω σε αυτή την δυνατότητα μετατρέποντας την σε βίωμα: Προσγειώνοντας στο έδαφος της καθημερινότητας την δημιουργικότητα μας, την δύναμή μας να υλοποιούμε τις επιθυμίες μας, την δύναμή μας όχι να ενατενίζουμε μα να κατασκευάζουμε το πραγματικό. Αυτός είναι ο ζωτικός μας χώρος. Όλα τα άλλα είναι θάνατος.

Όποιος θέλει να καταλάβει, θα καταλάβει. Τώρα είναι η ώρα να σπάσουν τα αόρατα κελιά που καθηλώνουν τον καθένα στην μικρή και μίζερη ζωούλα του. Και αυτό δεν απαιτεί μόνο ή απαραίτητα να επιτεθεί κανείς σε τμήματα και να κάψει πολυκαταστήματα και τράπεζες. Η στιγμή που κάποιος εγκαταλείπει τον καναπέ του και την απαθή ενατένιση της ίδιας του της ζωής και βγαίνει στο δρόμο για να μιλήσει και να ακούσει, αφήνοντας αυθόρμητα πίσω του καθετί ιδιωτικό, εμπεριέχει στο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων την αποσταθεροποιητική ισχύ πυρηνικής βόμβας. Και αυτό ακριβώς γιατί η (μέχρι τώρα) καθήλωση του καθένα στον μικρόκοσμό του είναι δεμένη με τις ελκτικές δυνάμεις του ατόμου. Τις δυνάμεις εκείνες που κάνουν τον (καπιταλιστικό) κόσμο να γυρίζει. Αυτό είναι το δίλλημα: ή με τους εξεγερμένους ή μόνος. Και αυτή είναι μια από τις ελάχιστες φορές που ένα δίλλημα μπορεί να είναι τόσο απόλυτο και πραγματικό ταυτόχρονα.

11/12/2008

English translation

We are here/ we are everywhere/ we are an image from the future
If I do not burn
If you do not burn
If we do not burn
How will darkness come to light?
(Nazim Hikmet, “Like Kerem”)


Clenching fear in their teeth the dogs howl: Return to normality – the fools’ feast is over. The philologists of assimilation have already started digging up their cut-sharp caresses: “We are ready to forget, to understand, to exchange the promiscuity of these few days, but now behave or we shall bring over our sociologists, our anthropologists, our psychiatrists! Like good fathers we have tolerated with restraint your emotional eruption – now look at how desks, offices and shop windows gape empty! The time has come for a return, and whoever refuses this holy duty shall be hit hard, shall be sociologised, shall be psychiatrised. An injunction hovers over the city: “Are you at your post?” Democracy, social harmony, national unity and all the other big hearths stinking of death have already stretched out their morbid arms.

Power (from the government to the family) aims not simply to repress the insurrection and its generalisation, but to produce a relation of subjectivation. A relation that defines bios, that is political life, as a sphere of cooperation, compromise and consensus. “Politics is the politics of consensus; the rest is gang-war, riots, chaos”. This is a true translation of what they are telling us, of their effort to deny the living core of every action, and to separate and isolate us from what we can do: not to unite the two into one, but to rupture again and again the one into two. The mandarins of harmony, the barons of peace and quiet, law and order, call on us to become dialectic. But those tricks are desperately old, and their misery is transparent in the fat bellies of the trade-union bosses, in the washed-out eyes of the intermediaries, who like vultures perch over every negation, over every passion for the real. We have seen them in May, we have seen them in LA and Brixton, and we have been watching them over decades licking the long now white bones of the 1973 Polytechnic. We saw them again yesterday when instead of calling for a permanent general strike, they bowed to legality and called off the strike protest march. Because they know all too well that the road to the generalisation of the insurrection is through the field of production – through the occupation of the means of production of this world that crushes us.

Tomorrow dawns a day when nothing is certain. And what could be more liberating than this after so many long years of certainty? A bullet was able to interrupt the brutal sequence all those identical days. The assassination of a 15 year old boy was the moment when a displacement took place strong enough to bring the world upside down. A displacement from the seeing through of yet another day, to the point that so many think simultaneously: “That was it, not one step further, all must change and we will change it”. The revenge for the death of Alex, has become the revenge for every day that we are forced to wake up in this world. And what seemed so hard proved to be so simple.

This is what has happened, what we have. If something scares us is the return to normality. For in the destroyed and pillaged streets of our cities of light we see not only the obvious results of our rage, but the possibility of starting to live. We have no longer anything to do than to install ourselves in this possibility transforming it into a living experience: by grounding on the field of everyday life, our creativity, our power to materialise our desires, our power not to contemplate but to construct the real. This is our vital space. All the rest is death.

Those who want to understand will understand. Now is the time to break the invisible cells that chain each and everyone to his or her pathetic little life. And this does not require solely or necessarily one to attack police stations and torch malls and banks. The time that one deserts his or her couch and the passive contemplation of his or her own life and takes to the streets to talk and to listen, leaving behind anything private, involves in the field of social relations the destabilising force of a nuclear bomb. And this is precisely because the (till now) fixation of everyone on his or her microcosm is tied to the traction forces of the atom. Those forces that make the (capitalist) world turn. This is the dilemma: with the insurgents or alone. And this is one of the really few times that a dilemma can be at the same time so absolute and real.


11/12/2008

German translation

Wir sind hier, wir sind überall, wir sind ein Bild von der Zukunft

Wenn ich nicht brenne
Wenn du nicht brennst
Wenn wir nicht brennen
Wie wird sich die Dunkelhei erhellen?
(Nazim Hikmet, “Like Kerem”)

Vor Angst die Zähne zusammenbeißend heulen die Hunde: Zurück zur Normalität - das Fest der Narren ist vorbei.
Die Philologist_innen der Assimilation haben bereits ihre Zugeständnisse eingeschränkt:
“Wir sind bereits zu vergessen, zu verstehen, das Wirrwarr dieser wenigen Tage zu wechselns, aber nun benehmt euch oder wir holen unsere Soziolog_innen, unsere Anthropolo_gistinnen, unsere Psychiater_innen! Wie gute Eltern haben wir, wenn auch mit Hemmungen, eure emotionale Eruption toleriert - jetzt seht, wie Büros, Tische und Ladenfenster leer bleiben! Es ist Zeit zurückzukehren, und wer die heilige Pflicht verweigert soll hart getroffen werden, soll soziologiert, soll psychiatriert werden.”
Eine Weisung schwebt über der Stadt:
“Sind sie an ihrem Platz?”
Demokratie, soziale Harmonie, nationale Einigkeit und all diese anderen nach Tod stinkenden Dinge haben längst ihre ekligen Arme ausgestreckt.

Macht (von der Regierung zur Familie) soll nicht einfach den Aufstand und seine Generalisierung behindern, sondern auch ein Verhältnis der Subjektivierung schaffen. Ein Verhältnis das die Einflüsse vordefiniert, welches ein politisches Leben ist, eine Sphäre der Kooperation, Kompromisse und des Konsens.
“Politik heißt Konsens; der Rest ist Bandenkrieg, Riots, Chaos!”.
Das ist eine wahre Übersetzung von dem was sie uns erzählen, von ihren Bemühungen jede Aktion in ihrem kern zu delegitimieren, uns uns zu seperieren, zu isolieren von dem, was wir tun können: nicht zwei zu einem zu machen, sondern das eine immer wieder in zwei zu teilen.
Die Mandarinen der Harmonie, die Baron_innen des Friedens, der Stille, “Law and Order”, fordern uns zur Vernunft auf.
Aber diese Tricks sind Hoffnungslos veraltet, und ihre Misere ist offensichtlich in den dicken Bäuchern der Gewerkschafts-Bosse, in den ausgewaschenen Augen der Zwischenhändler, die wie Geier über jedem Widerspruch schweben, über jeder Passion zu Wahrheit.
Wir haben sie im Mai gesehen, wie sahen sie in LA und in Brixton, und wir haben sie Jahrzente lang dabei beobachtet, wie sie sich auf den mittlerweile weißen Knochen der Polytechnic 1973(Hauptort des Widerstandes gegen die Militärdiktatur..) ausruhten.
Wir sahen sie gestern wieder, als sie, anstatt den Generalstreik auszurufen, sich der Legalität beugten und ihre Demo absagten (sie fand trotzdem statt….)
Weil sie genau wissen, das der Weg zur Generalisierung des Aufstandes, der Insurrektion über das Feld der Produktion geht - über die Neubesetzung des Produktionsbegriffes dieser Welt, die uns zerstört.

Morgen ist ein Tag an dem nichts sicher ist. Und was kann befreiender sein, nach so vielen Jahren der Sicherheit, der Stabilität???
Eine Kugel hat es geschafft die Brutalität der ewig gleichen Tage zu brechen. Die Erschießung eines 15-Jährigen war der Moment, als eine Verschiebung stark genug war die Welt auf den Kopf zu stellen.
Eine Veränderung der Sichtweisen, von einem Tag auf den anderen:
“Das wars, kein Schritt weiter, alles muss sich ändern und werden es ändern!”.
Die Rache für den Tod von Alexandro wurde zur Rache für jeden Tag an dem wir gezwungen waren in dieser Welt aufzuwachen.
Und was so schwer schien erwies sich als so einfach.

Dies ist was passiert ist, was wir haben. Wenn uns etwas Angst macht, dann die Rückkehr zur Normalität. In den zerstörten Straßen unserer Städte sehen wir nicht nur die offensichtlichen Resultate unserer Wut, sondern auch die Möglichkeit, ein Leben zu beginnen. Wir haben nichts weiter zu tun als uns diese Möglichkeit anzueignen, dies in eine Lebenserfahrung zu wandeln:
Auf der Basis unseres täglichen Lebens, unserer Kreativität, unserer Kraft unsere Bedürfnisse zu materialisieren, unsere Kraft das Reale nicht zu verändern, sondern ein neues zu Konstruieren.
Dies ist unser vitaler Freiraum. Der ganze Rest ist tot.

Die, die verstehen wollen, werden dies.
Jetzt ist die Zeit aus den unsichtbaren Zellen die jede und jeden in ein pathetisches, kleines Leben zwängen.
Und das bedeutet nicht zwingend Polizeistationen anzugreifen oder Banken und Einkaufszentren anzuzünden.
Die Zeit das wir unsere Couches und unsere passive Lebensgestaltung hinter uns lassen und auf die Straßen gehen um zu reden, zu hören und alles private hinter uns zu lassen beinhaltet Beziehungen von der Kraft einer Atombombe.
Und dies liegt eben daran, das die momentane Fixierung auf den eigenen Microcosmos an die Kräfte der Atomtraktion gebunden ist.
Die Kräfte, die die (kapitalistische) Welt sich drehen lassen.
Dies ist das Dilemma: Mit den Aufständischen oder alleine.
Und dies ist einer der wenigen Momente, in denen ein Dilemma so absolut und real ist.

11/12/2008
Initiative der Besetzung der “School of Economics and Business/Athens”

French translation

On est ici/On est partout/ On est une image du futur

Si je ne brûle pas

Si tu ne brûles pas

Si on ne brûle pas

Comment ferait-on des ténèbres une lueur ?

(Nazim Hikmet, «Comme Kerem»)

Les dents imprégnés de terreur les chiens hurlent : rentrez à la normalité, la fête des fous s’est terminée. Les philologues de l’assimilation se sont déjà mis à déterrer leurs caresses tranchantes : on est prêt d’oublier, de comprendre, de rembourser les imprudences des derniers jours, mais maintenant soyez sages, sinon, on appellera nos sociologues, nos anthropologues, nos psychiatres ! En tant que pères affectueux on a supporté avec de la réserve votre éclat émotionnel - regardez maintenant comme ils sont vides, les pupitres, les bureaux et les vitrines ! Il est temps de rentrer et celui qui renoncera à ce devoir sacré sera battu, sera sociologisé, psychiatrisé. Cette accusation est suspendue au-dessus de la ville : « Etes- vous tous à vos Postes ? » La démocratie, l’harmonie sociale, l’unité nationale et tous les grands bras qui puent la mort sont déjà ouverts…

Le pouvoir (du gouvernement aux parents) vise non pas seulement à l’étouffement de la révolte et de sa généralisation, mais, en plus, à la production d’une relation de soumission- subjectivisation. Une relation qui définit la vie, c’est-à-dire la vie politique, comme une sphère de collaboration, de compromis et de consentement. « La politique c’est la politique du consentement, le reste c’est une bande- guerre, des catastrophes, du chaos » : voici une traduction fidèle de ce qu’ils nous disent. De leur effort de refuser l’essence vitale de toute action et de nous diviser, de nous éloigner de ceci qu’on est capable d’effectuer : non pas unir les deux en un, mais briser encore et encore l’un en deux. Les mandarins de l’harmonie, les barons du silence- ordre- et- sécurité nous appellent à devenir dialectiques. Ces pièges sont pourtant désespérément évidents et leur mesquinerie se voit aux estomacs gros des ‘’chefs’’- ouvriers, aux yeux déteints des intermédiaires qui perchent comme des vautours au-dessus de chaque refus, de chaque passion pour le réel. On les a rencontrés en Mai, on les a rencontrés à L. A. et à Brixton, il y a des décennies qu’on les voit lécher à sec les os de l’Ecole Polytechnique de 1973. On les a encore vus hier s’incliner devant la légalité en annulant la marche de la grève, au lieu de proclamer une grève générale. Car ils savent très bien que la rue vers la généralisation de la révolte passe par sa transmission au domaine de la production – elle passe par l’occupation des moyens de production de ce monde qui nous écrase.

Le lendemain sera un jour où rien ne sera certain. Et qu’est-ce qui pourrait être plus libérateur que cela après tant d’années de certitude ? Une balle a été suffisante pour interrompre la séquence cruelle de tant de journées qui ressemblaient tellement l’une à l’autre. L’assassinat d’un garçon de 15 ans fut le moment de la réalisation d’une transition capable de tout bouleverser. La transition d’un jour de plus au point où un tellement grand nombre de personnes a simultanément réfléchi : « Ca suffit, pas plus, tout doit changer et c’est nous qui vont tout changer ». Et la vengeance pour le meurtre d’Alexis s’est transformée en vengeance pour chaque jour qu’on est obligé de se réveiller dans ce monde. Et ce qui semblait si difficile s’est montré facile.

C’est quelque chose qui s’est passé, quelque chose qu’on a. Si il y a quelque chose qui fait peur, il ne s’agit que de la rentrée à la normalité. Car dans les rues detruites et saccagées de nos villes luisantes, on ne voit pas seulement les résultats bien entendus de notre rage mais également la possibilité de commencer à vivre. A ce moment, on ne peut faire rien d’autre que s’installer sur cette possibilité en la transformant en expérience vécue : en atterrant sur le quotidien notre créativité, notre force de réaliser nos désirs, notre pouvoir non pas de contempler mais de construire le réel. C’est là notre espace vital. Tout le reste, c’est de la mort.

Qui veut comprendre, comprendra. C’est justement le moment de briser les cellules invisibles qui nous clouent à nos petites vies misérables. Et cela n’exige pas seulement ou nécessairement de s’attaquer à des postes de police ou de brûler de grands magasins et des banques. Le moment où quelqu’un abandonne son canapé et la contemplation impassible de sa propre vie et il sort dans la rue pour parler et entendre, laissant spontanément derrière lui toute chose privée, ce moment contient, dans le champ des relations sociales, la puissance déstabilisante d’une bombe nucléaire. Exactement parce que le clouement (jusqu'à maintenant) de chacun dans son microcosme est lié aux pouvoirs attirants de l’individu. Ces pouvoirs qui font le monde (capitaliste) tourner. C’est ça le dilemme : soit tu es avec les insurgés soit tu es seul. Et on se trouve dans un de ces cas très rares où un dilemme peut être tellement absolu et tellement réel à la fois.

spanish translation

Si no me quemo yo

Si no te quemas tu

Si no nos quemamos nosotros

Como vendra el brillo de la oscuridad?

(Nazim Hikmet "Como Kerem")

estamos aqui

estamos a todos lados

somos

imagen del futuro

Con el miedo en los dientes, los perros gritan: Vuelvan ya a la normalidad, s' acabo la fiesta de los locos. Los filologos de la asimilacion ya han empezado a desenterrar sus caricias afiladas. "Estamos dispuestos a olvidar, entender, cobrar el desorden de los dias pasados, pero ahora, que se sienten bien, porque si no, vamos a traer nuestros sociologos, nuestros antropologos, nuestros psiquiatras. Como padres buenos, hemos tolerado vuestro estallido sentimental con paciencia. Miren ahora como estan vacias las aulas de la escuela, las oficinas, los escaparates. Ha llegado la hora de volver, y quien se niega de cumplir este deber sagrado, sera golpeado y estudiado socio- y psicologicamente. Esta pregunta circula por la ciudad. "Estan a vuestras plazas?".

La democracia, la armonia social, la unidad nacional y todos los grandes abrazos que huelen a muerte ya nos estan esparando…

El poder (desde los padres hasta el gobierno) intenta no solo reprimir la revuelta y su generalizacion, sino tambien producir una relacion de sumision y sujetivacion. Una relacion que determinara la vida politica como una esfera de cooperacion, compromiso y consentimiento. "Politica es la politica del consentimiento. El resto es guerilla, disturbios, chaos". Aqui ha una traduccion de lo que nos estan diciendo. De su esfuerzo de negar la sustancia de cada accion y separarnos, aislarnos de lo que podemos hacer. No hacer uno de los dos si no dividir otra y otra vez uno en dos. Los mandarinos de la armonia, los baronos del silencio – orden – seguridad nos invitan a ser dialecticos . Pero estos juegos son demasiado viejos y su miseria se ve en las barrigas podridas de los syndicalistas, en los ojos descolorados de los intermediarios, que, como si fueran aves de rapina, se instalan sobre cualquier negacion, cualquier passion por lo real. Les vimos en Mayo, los vimos en LA y en Brixton, les estamos viendo hace decadas comiendo lo poco que queda de los huesos de la revuelta del Polytecnico. Les vimos otra vez ayer que, en vez de convocar una juelga general, se inclinaron adelante de la legalidad y cancelaron la manifestacion de la juelga. Porque saben muy bien que el camino para la generalizacion de la revuelta pasa por medio del terreno de la produccion. Pasa por la ocupacion de los medios de produccion de este mundo sofocante.

Manana vendra un dia del que nada es seguro. Y que podria ser mas liberador despues de tantos anos de seguridad?. Un tiro fue capaz de interumpir una serie de tantos dias iguales la una a la otra. El assesinato de un nino de 15 anos fue el momento de un deplazamiento capaz de tirarlo todo abajo. El desplazamiento del simple tramite de otro dia mas al punto en que tanta gente penso al mismo tiempo "ya esta, s'acabo, todo tiene que cambiar y somos los que lo van a cambiar". Y la venganza por la muerte de Alexis se volvio a una venganza por cada dia que estamos obligados a vivir en este mundo. Y lo que parecia tan dificil, salio tan facil.

Esto es algo que ya ha sucedidio, algo que ya tenemos. Si hay algo que da miedo, eso es la vuelta a la normalidad. Porque en las calles destrozadas y saqueadas de nuestras ciudades brillantes, no solo vemos los resultados de nuestra rabia, pero tambien la posibilidad de empezar a vivir. Ya no tenemos nada mas que hacer, que instalarnos sobre esta posibilidad, convertiendola en una experiencia vivida. Aterizando en el terreno de la cotidianidad nuestra creatividad, nuestra fuerza de cumplir nuestros deseos, la fuerza de no solo pensar en, sino tambien construir lo real. Esto es nuestro espacio vital. Todo el resto es muerte.

Quien quiere entender, entendera. Ahora es el momento de romper las celdas invisibles que nos inmovilizan a cada uno de nosotros a sus vidas pequenos y miserables. Y eso no solo o necesariamente requiere atacar a comisarias y quemar grandes almacenes y bancos. El momento en que uno abandona su sofa y el pensamiento apatico de su propia vida y sale a la calle para hablar y escuchar, dejando detras suyo, espontaneamente, cualquier cosa privada, contiene, en el terreno de las relaciones sociales la fuerza desestabilizadora de una bomba nuclear. Y eso porque la fijacion de cada uno de nosotros a su mundo pequeno, esta ligada a las fuerzas de atraccion del atomo. Las fuerzas mismas que hacen el mundo capitalista girar. Esto es el dilema. Si no estas con los insumisos, estas solo. Y esta es una de las pocas veces que un dilema puede ser tan absoluto y tan real al mismo tiempo.

italian translation

Siamo qui, siamo ovunque, siamo l’immagine del futuro.

Se io non brucio
Se tu non bruci
Se noi non bruciamo
Come dal buio nascera’ la luce?
(Nazim Hikmet “Come Kerem”)

Con la paura tra i denti i cani rabbiosi urlano: tornate alla normalita’, la festa dei folli e’ terminata. I filologi dell’assimilazione hanno iniziato a diseporre le loro carezze taglienti: “Siamo pronti a dimenticare, a comprendere le deviazioni dei giorni precedenti, ma ora state buoni altrimenti porteremo i nostri sociologi, i nostri antropologi, i nostri psichiatri! Come padri comprensivi abbiamo assistito con sopportazione il vostro sfogo sentimentale, ora osservate come appaiono vuoti i banchi di scuola, gli uffici, le vetrine! E’ giunta l’ora del ritorno e chi rifiuta questo sacro dovere verra’ attaccato, verra’ tarato socialmente, psichiatrizzato. Questa e’ la richiesta che si aggira in citta’ :”Siete ai vostri posti?”. La democrazia, l’armonia sociale, l’unita’ sociale e tutti i grandi abbracci che puzzano di morte hanno gia’ teso le loro sporche mani.

Il potere (dal governo ai genitori) ha lo scopo non solo di reprimere la rivolta e la sua espansione, ma di creare un rapporto di subordinazione, soggettivazione. Un rapporto che determina il vissuto, cioe’ la vita politica, come una palottola di cooperazione, di compromesso e di accettabilita’sociale. « La politica e’ la politica del socialmente accettabile, tutto il resto e’ una guerriglia da briganti, scontri, caos » : questa e’ la traduzione fedele di cio’ che ci viene detto. I loro tentativi di negare la parte vitale di ogni azione, di dividerci, di isolarci da cio’ che possiamo fare : non fare di due cose una, ma rompere ancora ed ancora una cosa in due. I mandarini dell’armonia, i baroni del silenzio - dell’ordine- e della sicurezza ci richiedono di essere dialoganti. Questi trucchi pero’ sono disperatamente vecchi e la loro miserabilita’ si vede nelle pancie dei vecchi sindacalisti, negli occhi slavati dei mediatori che come uccelli rapaci si aggirano sopra ogni rifiuto, sopra ogni passione per il reale. Li abbiamo gia’ visti a maggio, a Los Angeles e a Brixton, li vediamo in giro da decenni che leccano le ossa del Politecnico. Li abbiamo visti pure ieri che invece di indire sciopero generale ad oltranza, si sono inclinati di fronte alla legalita’ e hanno annullato la manifestazione. Perche’ sanno molto bene che la strada verso l’espandersi della rivolta passa per il suo spostamento nel campo di produzione – passa per l’occupazione dei mezzi di produzione del mondo che ci distrugge.

Domani inizia una giornata in cui niente e’ sicuro. E cosa potrebbe essere piu’ liberatorio dopo tanti anni di sicurezze ? Una palottola e’ stata capace ad interrompere la sequenza meccanica di tante giornate uguali a se’ stesse. L’assassinio di un quindicenne e’ stato un momento che ha redato uno spostamento capace a portare tutto sotto sopra. Lo spostamento dal compimento di una ulteriore giornata al punto tale che tante persone nello stesso momento hanno pensato: Basta, le cose devono cambiare e siamo proprio noi che le dobbiamo cambiare . E la vendetta per la morte di Alexi si e’ trasformata nella vendetta per ogni nostra giornata che siamo stati costretti a svegliarci in questo mondo. E cio’ che appariva cosi’ difficile si e’ dimostrato cosi’ semplice.

Questo e’ qualcosa che e’ successo, qualcosa che possediamo. Se qualcosa ci spaventa e’ il ritorno alla normalita’. Perche’ nelle strade distrutte ed espropriate delle nostre lucenti citta’ non vediamo solo gli ovvi segnali della nostra rabbia, ma la possibilita’ di cominciare a vivere. Ormai non abbiamo altro che la possibilita’di stabilirci sopra tale possibilita’ trasformandola in vissuto: Atterrando la nostra creativita’ nel suolo della quotidianita’, la nostra forza a dare sostanza ai nostri desideri, la forza non di osservare, ma costruire il reale. Questo e’ il nostro spazio vitale. Tutto il resto e’ morte.

Chi vuole capire, capira’. Ora e’ il momento di rompere le gabbie invisibili che costringono ognuno di noi nelle nostre piccole e misere vite. E cio’ non significa solamente o necessariamente attaccare stazioni di polizia o bruciare negozi e banche. Il momento in cui qualcuno abbandona la sua poltrona e la passiva osservazione della sua stessa vita ed esce per strada per parlare ed ascoltare, lasciando spontaneamente il privato, comprende, nell’ambito dei rapporti sociali, la forza destabilizzante di una bomba atomica. Questo proprio perche’ la (fino ad ora) stabilizzazione di ognuno nel suo microcosmo e’ legata alle forze attrative della persona. Quelle forze che permettono al mondo (capitalista) di andare avanti. Questo e’ il dilemma : stare dalla parte dei rivoltosi o stare da soli. Questo e’ uno dei rari momenti in cui un dilemma e’ cosi’ assoluto e contemporaneamente reale.